Praten met Paarden

‘Honden en katten tonen emotie op een directe manier. Ze komen naar je toe als je thuiskomt van je werk, lopen achter je aan en geven je pootjes en kopjes. Paarden zijn prooidieren en tonen hun emoties indirect. Ze tonen liefde door je te behandelen zoals ze hun paardenvrienden behandelen: door rustig te zijn, je ruimte te geven en soms door het initiatief te nemen tot een zachte aanraking. We voelen ons prettig bij paarden en kunnen ons omhuld voelen door een gevoel van vrede en rust. En we kunnen rijden om een te worden met hun lichaam, dat zoveel groter is dan dat van ons. Dit gaat dieper dan een techniek aanleren of een prijs winnen met een prestatie. Zelfs dieper dan plezier beleven. Het is de behoefte om liefde en affectie op je paard over te brengen. En zonder twijfel te weten dat je paard je liefde en affectie teruggeeft.’

Ademen, staan en wijzen

Het is een passage uit het boek Paardentaal door Sharon Wilsie & Gretchen Vogel. De schrijfsters en paardenliefhebbers weten het: paarden communiceren niet met woorden, maar met lichaamstaal. Een taal die veel subtieler is – en veel rijker geschakeerd dan wij vaak denken. Het juist ‘verstaan’ van de paardentaal bestaat uit het juiste interpreteren van hun lichaamstaal. Uit goed en geduldig leren kijken. En daarop in te spelen door dezelfde taal te spreken. Paardentaal dus!  Al lezend leer je herkennen wat een paard echt tegen je zegt – en dat is veel! Bovendien leer je ‘terugpraten’ op een manier die het paard eindelijk begrijpt. Onze ‘gereedschappen’? Ademen, staan en wijzen!

Bron van ongemak

Wat ik vooral leerde uit het bestuderen van Paardentaal is dat de bubbel van persoonlijke ruimte van een paard veel groter is dan die van ons. Wij willen al gauw aaien, knuffelen en aanraken. En juist dat is vaak  de bron van ongemak en miscommunicatie met onze paarden! Paarden voelen namelijk dat hun ruimte niet wordt gerespecteerd. We overschrijden zomaar hun grens en zouden meer rekening met ze kunnen houden. Dat betekent niet dat je hem niet meer mag aanhalen, maar met wat oefening leer je om dit een stuk taktischer te doen. Hier mijn grootste eyeopeners:

Eyeopeners

*Als mijn paard zijn hoofd en hals zachtjes bijvoorbeeld weg draaide, zonder zijn benen of de rest van zijn lichaam te verplaatsen, zag ik dit als gebrek aan belangstelling of een afwijzing. Zo van: ik heb geen zin in dat halster – of in jou. Terwijl het juist een gebaar van vriendschap en verwelkoming is! Hij geeft me ruimte!

*Wat ik nog weleens deed als mijn paard me geen ruimte gaf – en bijvoorbeeld mijn jaszak steeds scant op zoek naar snoepjes – ik zijn hoofd wegduwde ter hoogte van zijn neus en mond. Terwijl dat door een paard opgevat wordt als: ik wil spelen. Eigenlijk gaf ik hem dus steeds een directe uitnodiging om over me heen te lopen! Nu weet ik dat ik mijn paard om meer ruimte kan vragen door zijn Ga Weg knop – bovenaan zijn wang – te gebruiken. Dit doe je door ernaar te wijzen, of door deze ‘knop’ aan te raken. Ook een goede ‘wegstuur’ methode: de ‘knop’ halverwege de hals bedienen. Ook deze betekent: ga uit mijn ruimte.

*Klop je, als een paard iets goed heeft gedaan, enthousiast op zijn nek? Niet meer doen. Om hem te belonen, kun je hem beter even op zijn schoft kriebelen. Het is de plaats waar zijn manen overgaan in zijn rug, de plek vlak voor het zadel.

Praten in paardentaal

Paardentaal is wat mij betreft een heel praktisch boek dat veel aha-momenten oplevert. Ik had al heel wat ‘trainingsmethodes’ bestudeerd: Pat Parelli, Klaus Ferdinand Hempfling en Monty Roberts. Maar nog nooit kwam ik een boek tegen waarin je zo helder leert luisteren naar en praten in paardentaal.  Aanrader dus!

Paardentaal is van uitgeverij Bloemendal en onder meer hier te koop, en het kost 29,95