Behulpzaam zijn is een mooie eigenschap. Toch is het lang niet altijd gepast. Hier een mooi verhaaltje over dit onderwerp.

In een boom hing een cocon waarin een rups zich ontwikkelde tot vlinder. Op een mooie dag ontstond er een klein gaatje in de cocon. Een mens, die toevallig voorbij kwam, stopte en observeerde de vlinder die uit alle macht door dit kleine gaatje probeerde te kruipen. Na een hele tijd leek het alsof de vlinder het opgaf. Het gaatje was nog net zo klein als daarvoor en de vlinder bewoog niet meer.

De mens besloot daarop om de vlinder een handje te helpen. Hij nam een zakmes en opende de cocon. De vlinder kwam er meteen uit. Maar hij leek versuft en zijn lichaam was mager. Zijn vleugels waren niet goed ontwikkeld en hij had niet genoeg kracht om ze te bewegen. De mens bleef hem gadeslaan in de veronderstelling dat de vleugels van de vlinder zich na enige tijd wel zouden openen zodat hij zou kunnen wegfladderen. Dat gebeurde echter niet… Gedurende de rest van zijn bestaan bleef de vlinder zijn magere lijf voortslepen over de grond, zijn vleugels verschrompeld en nutteloos. Hij heeft nooit kunnen vliegen.

Moraal van het verhaal: geduld en doorzettingsvermogen sterken je levensspieren, zodat je krachtig en levenslustig wordt en het bestaan zelf aan kunt.