Waar bemoei je je eigenlijk mee?

In deze westerse wereld zijn wij mensen nogal naar buiten gericht. Dat wil zeggen dat we vooral reactief zijn: snel oordelen en reageren op wat er om ons heen gebeurt. Iemand doet dit, en jeetje daar ben ik het helemaal niet mee eens. Iemand zegt dat en mijn hemel, daar moet ik ook iets over kwijt. In de tijd dat ik nog veel columns schreef, was dat ook een handige manier van met de wereld omgaan. Als je overal een mening over hebt, dan kun je die tenslotte ook in mooie smeuiige columns gieten. Waar dan ook weer mensen op reageren met hun eigen meningen, waardoor er aldoor een soort ‘strijd’ gaande is. Je krijgt er een ‘stokerige’ sfeer van. Welles-Nietes… Je wordt constant uitgenodigd om een bepaalde kant te kiezen en dat geeft een tweedeling in jezelf die heel onaangenaam voelt. Herken je het?

Inmiddels kies ik liever voor vrede. Uiteraard heb ik mijn meningen, maar ik besef heel goed dat het ‘slechts’ om mijn mening gaat die heel persoonlijk en heel erg gekleurd is. En die misschien wel voor mij geldt, maar voor anderen totaal anders ligt. Wat goed is voor de een, is misschien wel helemaal fout voor die ander. Je kunt niet over elkaars leven oordelen, laat staan dat je mensen advies kunt geven. Want zij zijn jou niet. En jij bent hen niet. Iedereen leeft het leven en doet dingen op zijn of haar eigen manier. Dat is ieders goed recht. Uiteindelijk is er geen goed of slecht. ‘We’re just walking each other home’. Het enige wat je kunt doen – mits je advies gevraagd wordt – is vertellen wat jij in een zelfde soort situatie zou doen. En daarbij beseffen dat ook dat gekleurd is! En dan maar hopen dat de ander dat begrijpt en kiest voor wat hij/zij zelf in zijn buik en hart voelt.

Een van mijn favoriete ‘leermeesters’ in dit opzicht, is Byron Katie. Deze Amerikaanse vrouw werkt met de methode van vier vragen waardoor je je eigen denkpatronen onder de loep kunt nemen. Een van mijn favoriete stukjes is de vraag waarmee je je eigenlijk bemoeit. We hebben de neiging om voortdurend in andermans zaken te zitten wroeten: ‘Oh kijk, dat doet ze verkeerd, of dat kun je beter anders zien en zou je niet zus, of zou je niet zo?’ Katie stelt dan de vraag: in wiens zaken zit je eigenlijk? Of: waar bemoei jij je eigenlijk mee? Je eert elkaars leven en elkaars pad als je mensen laat ZIJN. Eer de verschillen. We zijn hier allemaal met een andere ‘missie’.

Volgens Katie zijn er maar 3 soorten zaken. Die van jezelf. Die van de ander. En die van God. Die laatste gaat over alles wat je niet onder controle hebt, en waar je niets aan kunt doen. Ben je dus steeds bezig met wereldrampen zoals aardbevingen, overstromingen, oorlogen en de vraag wanneer en hoe je zult sterven, dan zit je in Gods zaken. En als je denkt: ‘Dat zou die ander anders moeten doen’, dan zit je mentaal in de andermans zaken. En zul je je ook heel eenzaam gaan voelen. Want: wanneer je steeds met andermans zaken bezig bent, is er tenslotte niemand ’thuis’ die voor jouw eigen zaakjes zorgt. En voel je je alleen, zielig en onbegrepen. Want niemand luistert naar je. Nee, vind je het gek?

Vraag jezelf, de volgende keer dat je stress voelt, dus eerste eens af in wiens zaken je nu eigenlijk zit. Tien tegen een dat je de gedachte hebt toegelaten dat jij het beter weet voor een ander. Bedenk dat mensen uiteindelijk zeer zelfredzaam zijn. Vertrouw erop dat iedereen doet wat hij of zij moet doen. Op de eigen manier. In de eigen tijd. In de eigen ruimte. En je zult zien dat het veel stiller en rustiger in jezelf wordt. Welkom in je eigen leven!

Via deze link lees je meer over Byron Katie’s ‘Work’. En dit zijn Katie’s vier vragen die je jezelf bij onrust kunt stellen: 1. Is het waar? (Ja of nee. Bij nee ga naar vraag 3) 2. Kun je absoluut weten dat het waar is? (Ja of nee) 3. Hoe reageer je, wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft? 4. Wie zou je zijn/hoe zou je je voelen als je die gedacht niet gelooft?

Enjoy!