Terug naar menselijkheid

Als schrijvende freelancer zit ik in de snelkookpan van de snelle economie. Vrijwel dagelijks heb ik te maken met bedrijven die willen dat ik al schrijvend en bloggend hun producten aanprijs. Steeds vaker gaat het mij echter om het opschrijven van ervaringen. Niet alleen productervaringen, maar levenservaringen. Die van mezelf en die van anderen. Wat maak je mee en vooral: wat leer je ervan? Wat waren eye-openers voor je? Welke impact hebben gebeurtenissen op je als mens, hoe ben je erdoor veranderd? Ben je er sterker van geworden: milder, vriendelijker voor jezelf en anderen(en dus) sterker? Of ben je dicht geklapt, heb je je klein gemaakt, ben je een zeurpiet geworden die alles en iedereen de schuld geeft van jouw ‘slachtofferschap’? Of ik mensen nu interview voor mijn werk, of  privé zie: ik ben altijd heel benieuwd naar hoe ze in het leven staan. En ik krijg ontzettend veel energie van mensen aan wie je kunt zien en horen dat ze veel hebben meegemaakt, en die toch open en kwetsbaar zijn gebleven. En die geloven in zichzelf als uniek onderdeel van het geheel dat we met z’n allen vormen. En dus ook open staan voor anderen en hun ervaringen. Dat zijn meestal ook de meest ‘succesvolle’ mensen, en dat bedoel ik niet in de zin van geld of materiële zaken. Ze leven een goed en lekker leven. Ze stralen rust en een vriendelijk soort helderheid uit. En ze doen vaak iets voor anderen. En daar gaat het om.

Een van mijn grote voorbeelden in deze context is Inez van Oord, de oprichtster van Happinez. Door allerlei omstandigheden heb ik destijds helaas nooit voor het blad geschreven – ik ben niet zo’n ster in het mezelf ‘verkopen’ – maar ik heb het,  tot haar vertrek als hoofdredacteur, altijd met interesse gelezen. Als geen ander wist Inez  de tijdgeest, waarin de materiële zaken minder belangrijk worden dan de spirituele, te vangen in een prachtig tijdschrift. Onlangs kreeg ik van een vriendinnetje een stapel oude, nieuwe Happinezzen te leen. In een ervan stond een interview met oud-hoofdredacteur Inez wiens woorden me opnieuw raakten. Ze zegt: ‘De cirkel van ons leven bestaat uit twee tegenstellingen: onder-boven en links-rechts. Aan de onderkant heb je aarde, lichaam, het materiële. Aan de bovenkant hemel en geest, het spirituele; links de anderen of het andere. En het ik, het ego-ik rechts. Dat is het spanningsveld waarin we leven: tussen het ik en de ander, het materiële en het geestelijke, de idealen. We krijgen een heel leven, de hele cirkel. Maar om een of andere reden kiezen we er vaak voor om maar een deel van die cirkel te leven. Als samenleving zitten we te veel in het segment rechtsonder: het leven draait, even generaliserend, om persoonlijk gewin, om materialisme en om geld. Dat is het grote drama van deze tijd: onze maatschappij is eenzijdig gericht geraakt op economie. Heel vaak worden mensen en dingen afgerekend op hun economische nut. Mensen zijn producten geworden. Het systeem is belangrijker geworden dan de mens.”

Als ik het lees, mijmer ik dat het niet zo vreemd is dat ik – zittend in deze snelkookpan van een economie die gericht is op producten en geld – me zo sterk aangetrokken voel tot het schrijven over mensen en wat hen drijft. En ik realiseer me dat ik waarden hanteer die ook Inez aanhaalt in dit interview: “Belangrijke waarden die zijn verbleekt in het bedrijfsleven en in onze samenleving zijn: verbeelding, betrokkenheid, bezieling, schoonheid, vriendelijkheid en menselijkheid.” Ze haalt de woorden uit mijn mond en, ook al heb ik het geld als zzp’er hard nodig, ik weiger steeds vaker te werken voor bedrijven die deze waarden laten liggen. Die alleen maar bezig zijn met hun producten en specificaties daarvan, die alleen maar nemen en die uit gaan van schaarste in plaats van overvloed. Mijn keuzes worden steeds duidelijker, mijn woorden steeds helderder, mijn intenties transparant. Alleen al het opschrijven doet goed! Oei, ik groei!

Namaste!