Om liefdesrelaties te begrijpen, moet je eerst het vrouwelijke en mannelijke oerprincipe begrijpen.
Het Vrouwelijke principe is diffuus, in de diepte en breedte vervloeiend, stromend, emotioneel en vormloos. Ze is scheppend, creatief, leven voortbrengend, opnemend, veranderlijk en helend. De vrouwelijke energie is overvloeiende liefde en dient zichzelf. De vrouwelijke energie neemt de mannelijke energie in zich op en transformeert deze. De vrouwelijke energie wil geliefd worden (passief). De vrouwelijke energie is de bron. Het vrouwelijke principe is overgave, ontvankelijkheid en passief.

Het mannelijke principe is doelgericht, naar voren en boven gericht zoals de penis. Ze is strijdbaar, gebundeld, dynamisch, prestatie- en wedstrijdgericht en vernietigend. De mannelijke energie beschermt en draagt de vrouwelijke energie, geeft haar een kader, zekerheid en structuur waarin ze zichzelf kan overgeven en ontvouwen. De mannelijke energie wil liefde geven (actief).
De mannelijke energie wil naar de bron. Het mannelijke principe is structuur, dragend en actief.

Zo is de natuur, waarvan wij deel uit maken. Ieder mens bestaat niet alleen uit één kant, maar heeft beide principes in zich: Animus en Anima. Zonder elkaar kunnen ze niet overleven, maar we hebben elkaar niet nodig om heel te zijn, maar om onszelf in elkaar te herkennen. Zolang we nog in onze ik-patronen vast zitten, spiegelt onze partner niet alleen het mooie, maar ook onze onbewuste schaduwkanten. Om zichzelf als man helemaal te kunnen herkennen, om heel te kunnen worden, heeft hij de vrouw als spiegel nodig. Om zichzelf als vrouw helemaal te kunnen herkennen, heeft ze de man als spiegel nodig. Twee mensen die hun schaduwkanten geaccepteerd en geheeld hebben, die zowel de Animus als Anima in zich geaccepteerd hebben, kunnen en willen wel liefdesrelaties aan gaan, maar hebben ze niet meer ‘nodig’. Je geeft elkaar dan liefde, zonder dat er sprake is van behoeftigheid, verwachtingen, angst en tekorten. De liefde is dan niet bezitterig of dwingend, maar geeft vanuit het zelf volledig ZIJN.

Iedere vrouw kent het onstilbare verlangen naar een man die in staat is haar te ‘dragen’ in haar hele emotionele wezen, in haar cyclische stemmingswisselingen en dus in haar ZIJN. Begrijp het goed: het gaat hier niet om ondergeschiktheid of om afhankelijkheid: integendeel! Een man kan deze – zijn ware – taak alleen vervullen als hij de liefde kent en respectvol, vol vertrouwen en opmerkzaam staat tegenover het vrouwelijke principe. Dit verlangen van de vrouw komt voort uit het feit dat het vrouwelijke principe zich volkomen wil overgeven. Niet in eerste instantie aan de man, en ook niet sexueel, maar aan zichzelf! Het is erg belangrijk om dat te begrijpen, ja misschien wel het belangrijkste. Dus: het vrouwelijke principe dient in eerste linie zichzelf! Zelfs sexueel! Als ze hem erbij accepteert, kan hij door haar zijn energie vernieuwen. Want zij is zijn bron! Zij ontvangt hem in zich en neemt zijn energie in haar schoot op. En transformeert deze.

Het mannelijke principe geeft het vrouwelijke in deze momenten bescherming, houvast en zekerheid omdat de vrouwelijke energie zich, om zich over te kunnen geven, alle controle moet loslaten. De man draagt het vrouwelijke principe en (ver)draagt – als hij daartoe in staat is en rijp in zijn mannelijkheid – al haar emotionele buien. Dat doet hij door de vrouwelijke energie gewoon in liefde te laten zijn. Zonder op het persoonlijke vlak te reageren.

Helaas hebben de meeste vrouwen in hun kindertijd niet de ervaring opgedaan hoe het is om onvoorwaardelijk gedragen worden door de mannelijke energie (de vader). De meeste van ons zijn door het mannelijke principe juist gewond en teleurgesteld geraakt. Vaak door beide ouders, want onze moeders gaven vaak (onbewust uiteraard) het slechte voorbeeld. Daarom hebben velen van ons – vaak ook omdat onze moeders deze wond ook met zich meedroegen, gedragspatronen ontwikkeld om mannelijke liefde te ‘ verdienen of zelfs te ‘bevechten’. De femme fatale die hieruit ontstaan is, is in feite het tegenovergestelde van het vrouwelijke principe. Vrouwen gaan hierdoor in de mannelijke, actieve rol zitten en activeren hun mannelijke deel te sterk. Ze gaan de liefde van de man veroveren. Ze beginnen mannen met hun liefde te overweldigen, hen te verzorgen, het hen sexueel naar de zin te maken om te bewijzen dat ze het waard zijn om geliefd te worden. Vrouwen geven zichzelf daarom vaak veel te snel op sexueel gebied. Ze gebruiken seks om liefde te krijgen en om de liefde in een man op te wekken. In plaats van zich zo lang te beschermen totdat de man haar vanuit zijn hart veroverd heeft. In feite geven ze hem hun lichaam bij wijze van ‘vooruitbetaling’. De man hoeft er zo geen enkele moeite voor te doen; hij hoeft geen man te zijn.

Vrouwen, die op deze manier mannelijk actief worden, zijn gewond en staan zwak in hun vrouwelijkheid. Ze resoneren daarmee met gewonde mannen die niet geleerd hebben zich op tijd en op de juiste manier van hun moeder los te maken. Als dit in de puberteit niet lukt, blijft de verhouding tot het vrouwelijke principe vaak levenslang negatief gefixeert. Vrouwen beleven op deze manier de oude verwondingen door de vader keer op keer. Ze BEGEREN en WACHTEN en hebben het gevoel dat ze de liefde moeten VERDIENEN. Daarom trekken ze mannen aan die in hun mannelijkheid verwond zijn. Die zwak staan en niet in staat zijn om vrouwen echt lief te hebben. Zij gaan in de passieve (vrouwelijke) rol zitten en laten zich bemoederen en emotioneel verzorgen. Tegelijkertijd zijn deze mannen bang voor relaties omdat ze de vrouwelijke energie als verstikkend, voorwaardelijk of verwondend beleefd hebben. Ze willen dit nu vooral vermijden, maar treffen uiteraard alleen vrouwen die het hun voorspiegelen.
Deze mannen kunnen niet met vrouwelijke energie omgaan, zijn bang, lopen weg – letterlijk of figuurlijk – en trekken zich terug. Of reduceren relaties tot platte seks en lust. Of ze zoeken het zekere ‘kleine geluk’ met een vrouw die hen niet diep genoeg raakt zodat ze niet gekrenkt worden. Of ze verwerpen liefdesrelaties helemaal, en soms doen ze alles tegelijk.

Een zielsgelukkige vrouw is een koningin en is zich haar innerlijke Godin bewust. Tenminste: zo gedraagt ze zich, ook als het onbewust gebeurt. Ze weet wat ze wil en wat ze niet wil. Ze maakt zich niet druk om wat anderen van haar vinden: ze hoeft niet leuk en aardig gevonden te worden. Ze leeft haar cyclus en weet dat de kracht van menstruatie haar steeds weer nieuwe energie geeft, omdat bloed steeds weer vernieuwt. Ze beleeft en houdt van haar verschillende emoties in het ritme van haar natuur. Het gierige tegenover het vrijgevige, het zachte, het moederlijke net als het meisjesachtige, het strijdbare net als het helende en heilige. Soms heet, soms koud, soms liefdevol, soms preuts, soms lustig en verdorven, soms engelachtig: zoals ze zich net voelt. Ze doet zich niet anders voor om in de smaak te vallen, ze past zich aan niemand aan. De vrouwelijke energie leeft en heeft lief op een egoloze manier, zonder controle van de mind, zonder zich af te vragen hoe ze op anderen overkomt. Ze gaat helemaal op in haar natuur en treedt krachtig en vanzelfsprekendheid op. Ze is alles en leeft al haar delen, net hoe haar pet staat en waar ze zin in heeft. En zo beleeft ze ook haar furie en haar vechtlust! Ze heeft geen liefde nodig, ze IS liefde. Ze leeft haar visioenen en passies: soms zacht en warm en voedend, soms radicaal en onbuigzaam, soms ondeugend en koket, soms afstandelijk en afwijzend. Een vrouw die al haar delen toelaat en die zichzelf helemaal geeft zonder dat ze zich afvraagt wie van haar houdt, wie haar mag of niet. Ze danst haar leven door en het hele universum buigt naar haar charisma.

We weten allemaal dat het palet van de vrouwelijkheid onder invloed van de patriarchale wetten de afgelopen duizenden jaren gereduceerd werd naar fragmenten ervan. Veel mannen weten echter nog niet dat ze zichzelf daarmee in hun mannelijkheid besneden hebben. De nieuw ontwakende vrouwelijkheid brengt nog steeds onbewuste angsten voort, omdat de ‘besneden’ delen nog niet bevrijd werden. Vrouwen zijn ook vaak net een tikkeltje sneller in hun ontwikkeling dan mannen die vaak in verwarring achter blijven. En niet weten wat ze met vrouwen aan moeten. Zich terug trekken lijkt dan vaak de enige uitweg. Belangrijk is nu de laatste angsten en wonden achter ons te laten. Iedere partner is daarvoor geschikt want iedere partner spiegelt precies onze thema’s en is de perfecte pendel voor onze schaduwkanten. We ontwikkelen ons met iedere relatie verder, we leren en helen veel delen en worden lichter en onze harten openen zich voor onszelf. We resoneren al hoger, maar we hebben nog steeds onze diepste pijn. Met een partner leren we de hemel en ook de hel kennen. De zwakke man, de gewonde jongen, leert zich uit zijn angsten en zelftwijfels bevrijden en leert zich af te keren van de zekere modus van de lichamelijke lust als enige uitdrukking van zijn beperkte liefdeskracht. Hij leert waarachtig lief te hebben. En de liefde van een vrouw (uit) te houden! De man komt weer in zijn kracht, wordt weer de strijder van het hart, de veroveraar. Hij mag eindelijk dat doen wat zijn oorspronkelijke energie hem zegt: sterk, krachtig en moedig het hart te laten zien. Niet meer als pseudoheld á là Hollywood, of zichzelf uitlevend in de patriarchale sociale maatschappij. Nee, hij begint de heldenreis van de echte man.

De mannelijke zielenpartner zal de behoeftige vrouw zo lang uit angst afwijzen tot hij haar als bron van geluk loslaat en begint om zelf het geluk te ZIJN en, daaruit voortvloeiend: liefde vanzelfsprekend te laten vloeien en geven. De zwakke vrouw, het afgewezen meisje, leert zichzelf met al haar emotionele kleuren toe te laten. Haar eigen energie op te richten en haar eigen macht te ontdekken. De juiste partner brengt haar letterlijk naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Hoe lang het duurt voordat ze daar is, hangt af van hoe lang ze bereid is te lijden. En hoe lang ze kan omgaan met de afwijzingen voordat ze eindelijk haar eigen navelstreng doorknipt, haar aandacht van hem aftrekt en zich UITSLUITEND met haar eigen leven bezig houdt. Op die manier gooit ze haar bedelkleed af en laat de koningin ontwaken. Ze begrijpt dat haar liefde haar bron is en dat ze die altijd in zich heeft. En dat ze niet op de liefde van anderen – of van een partner – aangewezen is. Vaak komen vrouwen die dit proces succesvol afronden letterlijk van gebrek naar volheid, vaak ook financieel.
Een vrouw die in zichzelf ontwaakt is, ontslaat mannen van hun zorgplicht. Ze heeft niemand meer nodig om haar emotionele tekorten aan te vullen. Ze wacht niet langer op hem. In haar is geen hunkering meer om geliefd te worden. Ze is bezig met haar eigen leven, ze heeft genoeg aan zichzelf in vreugde en liefde en gaat voor waar ze blij van wordt en leeft haar dromen.
De mannelijke partner heeft ondertussen zijn eigen taken te vervullen, om weer werkelijk in staat te zijn liefde te geven. Hij moet tegelijkertijd zijn verleden reinigen, zijn oude paden verlaten en met nieuwe moed in het hart creeeren.

De ware partners komen elkaar tegen als beide hun oude levensstructuren ontgroeit zijn. Als uit kleinheid, angst en zelftwijfel hun ware innerlijke grootte, moed en vrijheid in het eigen ZIJN in henzelf geboren is. De man leert om lief te hebben en te geven, de vrouw leert om weer liefde te zijn. De vrouw mag daarmee weer passief worden tegenover mannen en zich laten veroveren. Ze is haar onmacht te boven en in haar vrouwelijke ‘macht’ terug gekeerd. Ze kent de waarde van haar bron voor de man en kan zich ontspannen in haar eigen zijn. En ze zal het mannelijke principe pas dienen, bij een man willen horen en zich helemaal geven – emotioneel, geestelijk en lichamelijk – als hij zijn hart volkomen geopend heeft en niets meer voor haar achter houdt.
Dat we allemaal in liefde mogen ontwaken.

[Bron:] Ik vond dit artikel op FB, het is – vrij – uit het Duits vertaald en is oorspronkelijk geschreven door Ute Strohbusch.