Een aansprekende Nederlandse die zelfonderzoek en bewust leven tijdens bijeenkomsten (satsang) uitdraagt, is Vera Helleman. Onlangs kwam haar eerste boek uit ‘Moeiteloos jezelf zijn’. Hierin schrijft ze onder meer het vinden van innerlijke vrede en de functie van liefdesrelaties: ‘Er zijn een heleboel ‘ware’ prinsen.’ Soulwoman zocht haar op.

Door Viola Robbemondt voor House of TXT ©

Hoe is het grotere bewustzijn bij jou ontstaan?
“Voorop gezet dat er geen recept of stappenplan is voor meer bewustzijn, gebeurden er op dat moment een aantal dingen in mijn leven. Ik was in die periode bezig met een opleiding psychotherapie en leerde hoe het ego functioneert en hoe de mind werkt. Er werd gesteld dat we altijd aan deze mind-patronen vastzitten en dat er na pijn altijd littekens blijven, maar iets intuïtiefs in mij wist zeker dat we helemaal vrij kunnen raken van oude, pijnlijke denkpatronen, trauma’s en triggers. Ook ben ik in die periode gestopt met vlees eten waardoor je energiefrequentie omhoog gaat. Ik ben veel in de natuur geweest en heb bewust geen tv gekeken. Het moment dat ik radicaal switchte was toen ik in een boek van Deepak Chopra de zin las: ‘In de ander ontmoet je jezelf’. Ineens klikte het volledig. Er is er maar één. Ik kwam thuis in mezelf.”

Hoe kwam je erop om deze ‘leer’ actief uit te dragen?
“Ik lag een week in het ziekenhuis met een longontsteking en mijn kamergenoot was een vreselijke man. Ik had al twee dagen niet geslapen, had hoge koorts en ijlde. Die man mopperde dat ik zijn uitzicht verpestte en deed middenin de nacht zijn tl-balk aan, terwijl ik eindelijk nét bijna in slaap was gevallen. Ik merkte dat ik meer met die man bezig was dan met mijn gezondheid. Ik zat vast in een patroon van moeten plezieren dat ooit was ontstaan vanuit een lief gevonden willen worden en maakte hem zelfs excuses. Totdat ik besefte dat ik niet beter zou worden zolang ik hem belangrijker vond dan mijzelf. Dan is er nog steeds een ik en een ander, er is dan geen eenheid. Toen dat inzicht diep

tot me doordrong, kwam prompt de verpleegster naar me toe en vroeg of ik een andere kamer wilde. Ja! Had ik mijn demoon bevochten? Ik was nieuwsgierig: wat voor persoon zou ik daar treffen? In die nieuwe kamer rook ik bloemen en zag een vrouw in een roze duster met lieve bruine ogen. Door dat radicale inzicht en de daarmee samenhangende onderbuikswitch kwam ik dus als het ware van de hel in de hemel terecht.
Op de laatste dag van die ziekenhuisopname, zei ik tegen mijn partner: ‘Nu sta ik op en ga mijn inzichten delen. In de periode daarna kreeg ik tijdens het zitten op een poefje in mijn woonkamer ook een soort visioen waarbij er kennis van oude goeroes in mij leek te zakken. Voor die tijd had ik moeite om deze materie in woorden te vatten, daarna kon ik spreken. Het was alsof mijn persoonlijkheid werd toegerust met wat ik nodig had. Ik begon met een telefoonlijn. Maar dat kwam zo binnen in mijn privéleven en bovendien kon ik de mensen niet zien. Daarna heb ik bij een centrum een ruimte gehuurd en heb één op één consulten gegeven. Dat liep meteen goed, maar op een gegeven moment begon ik me te vervelen omdat ik in een kwartier al de essentie had aangeraakt, terwijl er een uur geboekt was. Daarna heb ik de stap gemaakt naar zalen, die vrij snel vol zaten. Die periode was een fijnslijpen; welke vorm past het beste bij wie ik ben en wat ik uit te dragen heb?“

In je boek stel je dat je – als je ruzie of enigheid hebt met je partner – niet moet praten. Leg eens uit?
“Tijdens een ruzie ben je doorgaans in een pijn of non-acceptatie over jezelf geraakt of er wordt niet aan een bepaalde verwachting voldaan waarvan jij hoopt dat het jou gelukkig maakt. Tijdens onenigheid wil men meestal de ander de eigen ideeën opdringen, de ander beheersen of controleren. Zo van: ‘Jij moet doen wat ik zeg want dan voel ik me veilig en word ik gelukkig’. Woorden zijn op dat moment volledig subjectief en doordrongen van ongenoegens die in jou zelf huizen. Praten wordt dan een egostrijd en onvrede wordt geprojecteerd op de buitenwereld. In de ander ontmoet je jezelf, weet je nog? Vrouwen willen met praten meestal bereiken dat je ‘op een lijn komt met elkaar’. Maar wat betekent dat dan? Dat hij net zo moet gaan denken als jij? Dat gaat dus niet, want hij is een ander persoon die anders denkt en handelt dan jij. Je moet de ander niet hetzelfde als jij willen maken. Laat je dat toe van een ander, dan doe je per definitie concessies. Terwijl het er in het leven juist om gaat dat je je eigen unieke zelf bent. En dat je daaraan expressie geeft. Wil je aanpassing in de relatie, dan kun je nadat de lading weg is vanuit gelijkwaardigheid kijken wat voor beiden werkt.”

Ruzie willen bijpraten komt ook door de sociale context, we willen graag aardig gevonden worden.
“Ja, dat kan ook zo’n motivatie zijn om te willen praten. ‘Ik wil horen dat je me (nog) lief vindt’. Wil de ander niet praten, dan blijf je hierover in onzekerheid. Er zijn enorm veel motivaties om te willen praten. Ga dus vooral eerst onderzoeken: wat is mijn motivatie dat ik op dit moment wil praten? Wat heb je nodig van de ander? Wat wil ik voor elkaar krijgen? In welke onzekerheid, welk
verlangen of welke angst wil je gerustgesteld worden? Dan kom je het ego wel tegen.”

Hoe zou je dan wel in contact moeten blijven?
“Laat de ander eerst tot zichzelf komen, en doe dat ook voor jezelf. Als kleine kinderen boos zijn, dan zie je bijvoorbeeld dat ze automatisch eerst even afstand nemen. Ze willen met rust gelaten worden en richten hun boosheid zodoende helemaal niet op iets of iemand. Ga je tijdens een ruzie wel praten, dan moet de emotie altijd langs het brein. En dan komt niet alleen ego erbij, maar ook alle verhalen uit het verleden. Het brein maakt een interpretatie van alles wat al heeft plaatsgevonden. Je komt dan slechts tot beperkte conclusies over wat er gebeurde, je analyseert en interpreteert. En dat houd je gevangen in de laag van dualiteit. Kijk je elkaar daarna aan, dan zie je in de ogen van de ander hoe je denkt over jezelf en waarin je tekort denkt te komen. Mogen die onzekerheden er vervolgens zijn, dan merk je dat je daar heel stil van wordt. Dat komt omdat je hart opent waardoor je jezelf ontmoet in de ander en je je tegelijk verbindt met je partner. Maar je moet wel open staan om dat te zien. Als je in de fuik van boosheid en projectie naar ‘de ander’ toe blijft zitten, zie je niet wat er werkelijk is.”

Hoe vergaat jou dat met je partner?
“Toen de behoeftigheid oploste van het in mijn partner iets te willen vinden, was ik vrij. Ik ben niet meer emotioneel chantabel. Met andere woorden: het interesseert me geen fluit meer wat iemand – zelfs hij – van me vindt. Want dat gaat altijd over de ander. Tenzij ik dat ook over mezelf vind, natuurlijk. Uiteraard kan ik mijn partners visie erg waarderen maar ik blijf zelf verantwoordelijk voor het pad dat ik bewandel. In partnerschappen kom je dat oerverlangen naar verbinding tegen, wat eigenlijk gaat over het herstellen van de verbinding met jezelf. Veel mensen geloven in dat ‘tweelingzielen-verhaal’, dat gewoon niet klopt. Er komt zoveel leed voort uit de gedachte dat iemand hetzelfde moet zijn of denken als jij. En uit de gedachte: ‘Ik kan geen liefde, vrede of compleetheid voelen zonder jou’. Tegen vrouwen die daar tegenaan lopen zeg ik altijd: ‘Er zijn een heleboel ware prinsen. Ontmoet je iemand die je aantrekt, dan ga je de interactie met elkaar aan. Je beleeft dan samen wat je moet beleven en er transformeert wat er moet transformeren. De ene prins blijft lang, de ander kort, tot hij niet meer functioneel is. Dat is natuurlijk heel onromantisch! Maar voor de leidraad van je leven – dat gaat om worden wie je bent, expressie geven aan wie jij bent en de evolutie van ons als mensheid – is het zeer functioneel. Soms heb je geluk. Mijn partner was bijvoorbeeld functioneel in het mij wakker kussen in wie ik werkelijk ben. En nu is hij ook nog functioneel om me bij te staan dit in de wereld te zetten. En vice versa uiteraard. Dat klopt dus nog steeds. Sommige stellen kloppen een leven lang,sommigen een paar jaar, of een paar weken. En we komen dus steeds weer bij onszelf uit. Bij EENheid.”

Een populair gezegde is dat je eerst van jezelf moet houden voordat je klaar bent voor een partner.
“Ja, daar kun je niets mee. Je kunt liefde niet ‘doen’. Want je bent liefde. En het enige dat je kunt doen, als dat al een ‘doen’ is, is je weerstand tegen jezelf opgeven. Stoppen met wegrennen voor jezelf in negatieve gedachten en jezelf saboteren. Stoppen met geloven in de gedachte dat je jezelf anders moet voordoen dan je bent om erkenning te krijgen. De maskers afzetten die de leegte camoufleren. Je moet je dan wel eerst bewust worden dat er weerstand is en die durven toelaten. Daarna ligt de weg open naar zien dat je liefde bent, en zakken in de laag waar alles al geaccepteerd is, ook jijzelf. En liefde kan ook ‘nee’ zeggen, die is lang niet altijd lief en aardig.”

En verliefdheid, hoe zit het daarmee?
“Verliefdheid is een positieve projectie, maar nog steeds buiten jezelf en daardoor saboteert het je uiteindelijk. Maar het heeft een interessante functie. Je ervaart een eenheidsgevoel, een soort vervulling. Maar de grap is dat dat niet door die ander komt. Je ervaart jezelf, zonder sluiers. Verliefdheid komt voort uit het gevoel van complete acceptatie, bij ‘die ander ‘hoef je nu eindelijk helemaal niets te beschermen. Hij of zij ziet jou voor wie je werkelijk bent, hij vind je helemaal leuk. Dan voel je je ook helemaal leuk, je hart gaat open, je wordt ontvankelijk en verbind je met jezelf en daardoor tegelijk met de ander. Je durft in de intieme verbinding te gaan. En voelt eenheid. Maar die partner is niet het ingrediënt waardoor je eenheid voelt, die ontstaat in je open hart. Uiteraard kun je heel fijne momenten van verbinding hebben, maar het komt dus niet door die ander. Het zit in jezelf. Door onze emotionele behoeftigheid denken we de ander – iemand om verliefd op te worden – nodig te hebben voor dat gevoel. Maar de ander herinnert ons slechts aan de schoonheid en liefde die we zelf zijn.”

Ken jij nog angsten?
“Vrij weinig. Ik was onlangs met de trein naar Londen en dan zit je een half uur in de tunnel. Dat was heel interessant. Ik ging nadenken over het feit dat ik tachtig meter onder de grond zat en dat er een enorm gewicht op de tunnel rust. Als dat maar houdt! Ik kreeg het Spaans benauwd. Dat kwam omdat ik mee ging in dat verhaal. Tackle je die gedachten, dan volgt er ook geen angstemotie. De overlevingsdrang is er, de ik-heid is bang om dood te gaan waardoor je zorgt dat je lichaam veilig blijft. Dat moet ook, ego is onder andere daarom gewoon nodig op deze planeet. Alleen moet je het niet de macht geven en in irreële angstgedachten geloven.”

Waarvoor is ego nog meer nodig?
“Ego is een verzameling gedachten over wie je bent en hoe je je verhoudt tot de wereld en andersom. Je ik-beeld en je wereldbeeld dus. Ego is de bril waardoor je kijkt en een bril zorgt voor een brandpunt. Het ego zorgt er dus voor dat de energie die zich van binnenuit wil manifesteren gefocust wordt in een brandpunt. Energie centreert en manifesteert. Ego is de constructor van alles dat wij als mensen creëren in deze wereld. Heel functioneel dus!”

Hoe komt het dat mensen vaak niet succesvol worden in wat ze willen?
“Omdat ze zich niet bewust zijn van wat ze eigenlijk willen. Kinderen creëren ook, en die plannen niet en zijn niet doelmatig maar volgen signalen die van binnenuit stromen. In hun creatie zit geen twijfel, omdat het uit het hart komt en niet uit het hoofd, het ego is hooguit nog niet volgroeit waardoor de creatie nog niet gefinetuned kon worden. Kinderen doen gewoon wat ze doen, afgestemd op wie ze werkelijk zijn en ontdekken daarin spelenderwijs wat er allemaal mogelijk is, totdat wij hen dat afleren. Het gros van de mensen zit in twijfel, voelt wel een impuls maar vertalen deze naar ‘meer en beter voor mij’-motieven en laten dan de ik-stem erop los: hoe moet ik het doen, kan ik dat wel, ben ik goed of leuk genoeg? Waardoor je de creatieve functie van de geest saboteert en het leven probeert te controleren om bevestiging te krijgen voor jouw ik-beeld. Terwijl het niet gaat om dat ik’je, maar dat het ik-beeld in dienst staat van jou. Wat je werkelijk wilt, gaat niet over behoeftigheid maar over zelfexpressie in dienst van evolutie. Als je het grijpen naar en beschermen van het ik’je loslaat en doet wat je het meeste vreugde geeft in dit moment – de directe ervaring aan gaat – en het ego ziet voor wat het is, centreert de energie zich, focust je blik in de wereld en dan gaat er van alles bewegen en stromen.”

Niet teveel nadenken dus?
“We zitten nog gevangen in het idee dat we iets nodig hebben van de buitenwereld, of dat we niet compleet zijn. Vervolgens zit je vast in de emotionele reacties die dat teweeg brengt. ‘O jee, ik krijg niet wat ik nodig heb.’Als je doorziet dat emoties het gevolg zijn van verhaaltjes die we zijn gaan geloven komt er helderheid. Op het moment dat je niet meer in die verhaaltjes gelooft, verandert ook de emotie. Je doorziet het spel. Denken is dus niet het probleem, maar die gedachten geloven wel. Trechter enkel de gedachten die functioneel zijn aan jouw hartsverlangen, want dat is de richtingaanwijzer.”

De vraag der vragen: wat doen we hier op aarde?
“In de eenheid waaruit we voort komen, valt niets te beleven. Daar is alleen maar evenwicht. Eenheid kan zichzelf niet beleven omdat er geen ik-heid is. Hier op aarde is er dualiteit: elektriciteit en magnetisme, licht en donker, hoog en laag, mannelijk en vrouwelijk. En dat is precies wat we willen ervaren. Wat is er lekkerder dan hete chocomelk als je uit de sneeuw komt? En hier is creatie mogelijk. We zijn hier dus om dualiteit te ervaren en er expressie aan geven vanuit onze eigen ik-heid.Wij lijken nu in een soort tussenfase te zitten omdat we af zijn geraakt van onszelf, de verhalen in onze mind hebben ons doen twijfelen. In feite moeten we nu eerst onthechten van alles waarmee we ons ik-beeld staande hielden, zodat er ruimte komt om voorbij de laag van de ik en de ander te kijken naar de laag van eenheid. Ik weet zeker dat dat kan, dat we niet in die staat van afgescheidenheid hoeven te blijven.”

Dus heb je nog hoop voor de mensheid?
“Een ander soort maatschappij waarin de eenheid voor eigen belang staat zou goed kunnen, maar het ligt niet vast. De mensheid is vrij taai en traag maar als we inzichten krijgen en die begrijpen dan kan er iets verschuiven. Ik noem het geen ‘hopen’ maar ik acht het niet onmogelijk. Het is een boeiende overgangsfase. Mijn functie is om hier inzicht in te geven.”

Vera’s boek is onder meer via haar eigen website Leven in Vrijheid te bestellen. Bezoek Vera’s website ook voor data van bijeenkomsten in Nederland en Belgie.