Mensen die mij kennen weten dat het paardenvirus bij mij sinds enige tijd weer in volle hevigheid de kop op heeft gestoken. Sluimerde het jarenlang om af en toe – bij het zien van galopperende paarden op het strand – te ontwaken in de verzuchting: ‘Was ik dat maar’, inmiddels BEN ik het tot mijn grote vreugde weer regelmatig. Lekker buiten, in tune met zo’n krachtig, mooi en elegant wezen. Ik voel me bevoorrecht. Contact met paarden is, en dat hoef ik de ware liefhebbers niet uit te leggen, magisch. Maar voor diegenen die ‘niets met paarden hebben’, zal ik het gevoel enigszins proberen te verklaren.

Zodra ik bij een paard kom, liefst natuurlijk eentje die ik al wat langer ken zodat er een band is ontstaan, staat de tijd stil. Hoewel er regelmatig woorden aan mijn lippen ontsnappen, bestaat die band uit een gevoelscontact. Het denken stopt, ik voel alleen nog maar. En dat gevoel neemt zoveel ruimte in, dat er niets anders meer is. Jij volgt de bewegingen van het paard, het paard reageert op de jouwe. Tijdens de vacht- en hoefverzorging en het grondwerk is dat het sterkst. Het paard ervaart je energie – of chi – heel direct. Jij die van het paard en als de ruis in je hoofd helemaal stil is gevallen, lijken die energieën zelfs helemaal met elkaar te verstrengelen en in elkaar op te gaan. Het is eigenlijk geen goede omschrijving omdat de mind er niets mee te maken heeft, maar je lijkt elkaars gedachten te kunnen lezen.

Tijdens het rijden is die energie fladdert deze gezamenlijke energie rondom je. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik voortdurend glimlach. Ik zie wat het paard ziet, hoort en voelt: andere paarden in een aangrenzend weiland, ruisende takken in het bos, de wind die rond onze oren blaast. Het is een ander perspectief. Het paard krijgt ook een ander perspectief; het voelt de aanwijzingen die ik geef met mijn lijf. Maar eigenlijk voelt het je intentie al veel eerder. Ik maak regelmatig mee dat ik fysiek geen richting aan geef, maar alleen voel dat ik bijvoorbeeld het rechterpad op wil. Het paard lijkt dit al te weten en slaat rechtsaf. Heel bijzonder ook om te voelen hoe nageeflijk de meeste paarden reageren: ‘Your wish is my command’. Vind je het niet ongelofelijk bijzonder dat een prooidier als een paard zomaar een roofdier als een mens op zijn rug wil dragen? En diens aanwijzingen ook nog wil volgen? Stel je voor dat er een Bengaalse tijger op jouw rug zit en zegt welke kantje op moet. Hoe zou jij dat vinden? Geef je verwarrende of onjuiste aanwijzingen, dan reageert het paard ook, door niet te snappen wat je bedoelt. En dus niet te doen wat je wilt. Intentie en lichaamstaal liegen niet en die moeten heel secuur worden overgebracht.

Daarom is paardrijden ook een grote les in het richten van je energie en intentie. Kun je focussen? Kun jij zonder woorden overbrengen wat je wilt? En het is een giga les in lichaamsbewustzijn. Het paard voelt tenslotte al jouw bewegingen. Toen ik net weer ging rijden moest ik mezelf herinneren om stil en in balans op mijn zitbeenknobbels in het zadel te zitten. Om los in de heupen te zijn en mee te gaan met de bewegingen van het paard. En alleen dan de delen van mijn lijf te bewegen als ik er aanwijzingen mee wil geven. Teveel onwillekeurige actie in armen, handen, je billen, benen, kuiten en je paard raakt in de war. En bij sommige paarden geldt ook: teveel geklets op zijn rug en het raakt in de war. Betekent ‘braaf paard’ nou dat ik stil moet staan? Ik maakt op dit moment een paard mee dat het belonende kriebeltje op de schoft opvat als een stopteken. Een stille mind dus en een beheerst lijf dat zo klein en gedoseerd mogelijke aanwijzingen geeft. Andere paarden reageren juist heel goed op stem. Ze weten precies wat woorden als ‘stop’, drrrraf en gaaaalop! betekenen. Een oortje staat naar voren richting wereld, het andere naar achteren, naar de ruiter gericht. Zo schattig!

Na het rijden is er wat lekkers voor het paard en ik kijk tevreden toe hoe ze eten. Het gecrunch in hun mond, de malende kaken, de oortjes die naar voren schieten zodra het geluid dat de zakrits van mijn jas maakt – daar zitten lekkere kruidensnoepjes in! Ondertussen bestaat tijd en ruimte niet meer. Ik ben helemaal in het moment. Dat maak ik ook wel vaker mee tijdens het hardlopen op het strand. Maar met zo’n bijzonder levend en voelend wezen als het edele paard erbij is het nog honderd keer sterker. Er is alleen hier & nu. Daar kan dus geen goeroe, stille retraite of satsang tegenop. 🙂
Als ik weer in de auto zit, zie ik dat er drie uur voorbij zijn gevlogen. ‘Wat moest ik vandaag ook alweer nog doen?’ Ik zal thuis in de agenda moeten kijken…