Vreemdgaan, er worden tegenwoordig zelfs televisieprogramma’s over gemaakt. Het uitgangspunt is altijd hetzelfde, het draait om bezit. De vreemdganger en diens minnaar of minnares zijn ‘slecht’, de bedrogene is ‘slachtoffer’ die op wraak zint. ‘Jij bent van mij en dus mag een ander niet van je genieten’. Is dat liefde? Ik denk van niet. Het is angst. Vandaag las ik een prikkelende column waarin werd gesteld dat monogamie wereldvrede tegenhoudt. Daar zit zeker wat in. Maar voordat we het zo breed trekken, wil ik beginnen met het persoonlijke vlak en persoonlijke ervaringen, daar waar het allemaal begint.

Waar ik bij mezelf steeds meer achter kom, is dat ik heel goed kan leven met iemand die van meerdere mensen tegelijk houdt. Ik doe dat namelijk ook, van meerdere mensen tegelijk houden. Het is niet de een, of de ander. Het is en-en. Ik heb voor ieder mens andere gevoelens, sta in een ander soort contact en je dient elkaar allemaal op een andere manier. Met de een heb je een heel korte, intense ontmoeting waarna je elkaar nooit meer terug ziet. Een ander kan een min of meer permanente aanwezige in je leven zijn die op verschillende momenten verschillende ‘rollen’ kan vervullen. Lange relatie of korte heftige flirt: uiteindelijk kan iedereen en iedere ervaring even belangrijk zijn.

Waarmee ik niet kan leven, is met geheimhouding. Als ik van iemand houd en/of verliefd ben, wil ik dat volledig beleven en in alle openheid en openbaarheid uiten. Meewerken aan het ‘voor de domme’ houden van een ‘derde partij’, zie ik niet zitten. Het argument voor geheimhouding is vaak: ‘Als ik mijn partner vertel dat ik verliefd ben op een ander, doe ik hem/haar pijn of wordt hij/zij jaloers. En dat wil ik niet’. De mantel der liefde dus, en het gezegde ‘Wat niet weet wat niet deert’. Ik vind het onder dat soort mantels nogal muf ruiken. Je eigen intiemste en diepste gevoelens geheim houden om een geliefde te ‘beschermen’ is niet de manier waarop ik in relaties wil staan. Ik wil zelfs stellen dat het arrogant is om te denken dat jij het beste weet wat een ander ‘aan’ kan en wat niet. En wat goed is voor een ander om te horen, en wat niet. Achter geheimhouding zit uiteraard angst. De angst voor het onbekende, de angst voor loslaten, de angst om iemand ‘kwijt’ te raken, de angst om met lege handen achter te blijven… En da’s dus geen liefde.

Om het maar even bij mezelf te houden: ik zie niets in vasthouden aan het oude als je duidelijk voelt dat het je niet meer dient. Ik wil tegen de mensen met wie ik intiem omga eerlijk kunnen vertellen wat er in mij omgaat. Ook als dat ‘naar’ is voor de ander. Ook als diegene er dan voor kiest om niet meer met me te zijn. En ik wil ook van hen horen hoe zij zich voelen. Ook als dat soms pijn doet, me onaangenaam raakt. Het geeft mij namelijk de kans om in de spiegel te kijken. Mezelf in de ander te herkennen. Me te ontwikkelen, te veranderen, te groeien. En de ander ziet zichzelf ook. Het is niet altijd aangenaam of gemakkelijk, ik geef dat zeker toe. Het is oncomfortabel en vaak pijnlijk. Vaak moet ik ‘bijkomen’ van een ervaring die me diep raakte. Maar daarna sta ik op en voel me sterker en wijzer.

Uiteindelijk voelen we ons allemaal wel tot meerdere mensen tegelijk aangetrokken, of dat nu een seksuele tint heeft of niet. Ik vind dat bepaald geen schande. Alleen als je denkt dat de ander je ‘bezit’ is dat beschermd dient te worden voor ‘aanvallen van buitenaf’ kan dit worden opgevat als kwetsend voor een ‘vaste’ partner. Niet mijn kopje thee.
Nee, dan Peter R. de Vries. Die leeft al een aantal jaren in een driehoeksrelatie. En hoewel ook dit trio vast zijn relationele problemen kent, is deze publieke figuur wel een soort voorbeeld van iemand die recht voor z’n raap is over hoe hij zich voelt. Hij houdt van zijn vrouw. En hij houdt van de vrouw met wie hij vorig jaar een kind kreeg. De vrouwen weten van elkaars bestaan, kennen elkaar, respecteren elkaar. En Peter R. hoeft niet te kiezen, want hij houdt van beide vrouwen evenveel, zij het op een andere manier, in een andere vorm. In zo’n relatie heerst – voor zover ik dat van een afstand kan meevoelen – ware intimiteit, openheid en eerlijkheid. Iedereen is vrij om te voelen wat er gevoeld moet worden. En dat ook te uiten. Het is echt.
Me like.

Namaste!