Ewald Wagenaar, de hoofdredacteur van Koorddanser schreef een rake column deze maand. Het ging over het feit dat er opvallend veel 35 Plussers op spirituele bijeenkomsten komen en hij vroeg zich af of dat komt omdat jongeren veelal de aanvaring met de vier D’s nog niet hebben gehad. Velen gaan zich – en dat weet ik ook uit eigen ervaring – pas echt interesseren voor spiritualiteit als ze Death, Divorce, Disease en/of Desillusion hebben meegemaakt.

Het zijn van die eye-openers waarbij je je afvraagt: waar gaat het leven nu eigenlijk over? Waarom ben ik hier? Wat wil ik met mijn leven? Na momenten van groot verdriet zit je vervolgens op de weg van bewustwording. Als je weet wat er gebeurd is, dan helpt dat tegen de pijn. Je komt er stilletjes aan achter wat er in jezelf zorgde – en zorgt – voor de situatie waarin je zit of zat. De een neem dan de afslag bijgeloof en de ander die van verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven.

De eerste plaatst gebeurtenissen buiten zichzelf en geeft God, de planeten, entiteiten en de wereldwijde crisis de ‘schuld’ van alle ellende. Het is je ‘overkomen’ en je kon er niets aan doen. De tweede neemt verantwoordelijkheid en graaft in zichzelf om de verborgen patronen – die in de weg staan – te ontrafelen. En de eigen rol in het ontstaan van de pijn te vinden. Helderheid levert dan een ander soort troost op: inzicht en bewustzijn van je situatie en de mogelijke illusies die je ego in de loop der jaren heeft opgebouwd.

Uiteraard kun je jezelf ook gek denken en dan is het goed om een tijdje samen met een coach of andere hulpverlener aan het werk te gaan. Daarna hoor je iemand vaak zeggen dat alle narigheid ‘het beste is wat me is overkomen’. Om elkaar een 4 D ervaring toe te wensen, zo besluit Wagenaar zijn column, gaat uiteraard te ver. Maar mijn ervaring is wel dat de mooiste mensen voortkomen uit de modderpoelen van Death, Divorce, Desillusion en Disease.