Onlangs vertelde ik iemand over hoe ik denk over Het Huwelijk. Ik zei dat ik – als ik ooit trouw – een ring wil met daarin gegraveerd de woorden: ‘Ook dit gaat voorbij’. Die woorden worden, vooral als het gaat over trouwen, nogal eens verkeerd opgevat. Want als je met elkaar trouwt, dan zeg je toch juist tegen elkaar dat je elkaar nooit meer loslaat? Dat je voor altijd samen zult zijn? Ik hou van jou en ik blijf je trouw?

De woorden ‘Ook dit gaat voorbij’ hebben voor mij echter een diepere betekenis. Het is het besef dat je hetgeen waarvan je houdt juist los moet laten. Toen ik een jaar of achttien was, droeg ik een uitspraak met me mee in mijn portemonnee: ‘If you love someone, set them free. If it comes back to you, it is yours. If it doesn’t it was never meant to be.’ Intuitief wist ik destijds al dat dit waar is. Maar ik had de inhoud ervan nooit bewust geleefd. Tot nu.

Als je veel om iets of iemand geeft, dan is er een sterke neiging om het vast te willen houden. Vooral als het tussen je vingers door lijkt te glippen, bijvoorbeeld omdat je geliefde een andere kant uit wil/moet gaan dan jij. Je wilt hem/ haar niet kwijt, het liefst stop je degene in een gouden kooitje, sta je er voortdurend naast en omringt het met alle zorg en aandacht. Maar juist door er bovenop te zitten, ontneem je iemand zijn vrijheid en raak je hem/haar kwijt.

Waar ik de afgelopen jaren steeds weer achter kwam, is dat loslaten – je overgeven aan het hogere ‘weten’ – een gigantische opluchting met zich meebrengt. Het is juist het vasthouden dat pijn doet. Je loopt jezelf daarin voorbij, je begint ‘moeite’ te doen. Je voelt het in je lijf. Het put uit en verzwakt je. Loslaten daarentegen werkt bevrijdend. Je voelt fysiek en emotioneel dat overgave het de juiste weg is, want de verkramping lost op. Je geeft je over aan vertrouwen dat alles goed zal komen, hoe het ook uitpakt. En dat is uiteindelijk veel gemakkelijker.

Als je je alleen maar vastbijt op je leventje met zijn alledaagse beslommeringen, dan brengt dat een hoop stress met zich mee. Je denkt alle ballen hoog te moeten houden en steeds aan de bal te moeten zijn. Maar het tegendeel is waar. Door gewoon jezelf te zijn – te doen en laten wat voor jou goed voelt – komen de dingen en mensen die voor jou bedoeld zijn vanzelf op je pad. Moeiteloos. ‘It happens by itself’ is de boektitel waarin een aantal satsangs van Isaac Shapiro zijn gebundeld. En zo is het: geef je over aan het grotere en alles komt goed. Hoe dan ook, met wie dan ook.

Het maakt dan ook niet meer uit hoe iets ‘had kunnen zijn’. Want dat is een illusie. Alleen het denken kan bedenken hoe iets ‘zou moeten zijn’. Het is niet echt. Het leven IS gewoon zoals het is, het ontvouwt zich zoals het zich moet ontvouwen. En onze krampachtige pogingen om er iets aan te veranderen, of om het naar onze zin te buigen zijn nutteloos. Zoals mijn favoriete karakter uit Star Trek, Seven of Nine het altijd zei: ‘Resistance is futile’. Verzet tegen het leven – het grotere plaatje – is nutteloos.

Ik bekijk het leven nu veel vaker van bovenaf, als een adelaar die naar beneden kijkt en ziet: ‘Ah ja, dat is aan het gebeuren’. Het zal wel ergens goed voor zijn. Je kijkt met een afstandje naar je eigen bestaan, waardoor je juist dichterbij wat ‘echt’ is komt te staan. Vandaar die geliefde inscriptie ‘Ook dit gaat voorbij’. Het is voor mij een teken van vertrouwen. Goede tijden, slechte tijden. Alles verandert. Constant. De boom krijgt knoppen. De knoppen komen uit en worden bloesems. De bloesems verwelken. En gaan dood. Om weer knoppen te krijgen. En weer te gaan bloeien. Het is een eindeloze cirkel waarin alles meedraait.

Ik vertrouw erop dat zowel de slechte, als de goede tijden zijn nut hebben. En ook altijd weer voorbij gaan. Wat ons rest is gewoon gelukkig zijn met alles wat zich in het leven aandient. Zowel het leuke, als het minder leuke. Met de stroom meedrijven, en altijd te kiezen voor wat je eigen groei bevordert/waarbij je je goed voelt. Van overgave aan de nare momenten groei je als mens. Van overgave aan de mooie momenten ontstaat extase. En het ene kan niet zonder het andere. Zoals wit niet zou bestaan als er geen zwart was.