Liefde: velen van ons hebben bij het woord nog het romantische plaatje uit de Hollywoodfilms in hun hoofd. Psychologe Barbara Fredrickson deed onderzoek naar liefde – lijkt me leuk werk – en schreef er het boek ‘Love 2.0 – How our supreme emotions Affects Everything we Feel, Think, Do and Become’ over. Hier zijn tien lessen die zij leerde tijdens het schrijven van het boek:

1. Liefde is een micro-moment van verbondenheid

Juist omdat mensen zo’n vastomlijnde – lees: romantische – ideen hebben over liefde, is het moeilijk om liefde te zien vanuit het perspectief van het lichaam. Fredrickson zegt: “Liefde is niet romantiek. Het is niet sexueel verlangen. Het is niet eens die speciale band die je voelt met je geliefden of met familie. En, misschien wel de uitdagendste stelling: liefde is niet blijvend en liefde is niet onvoorwaardelijk. De radicale verschuiving die we moeten maken is dit: liefde, zoals je lichaam het beleeft, is een micromoment van verbondenheid dat je deelt met iemand anders.”

2. Liefde is niet exclusief.

We zijn geneigd te denken dat we alleen van onze geliefden, familie en vrienden houden. Maar deze gedachte houdt je groei tegen en zelfs je vermogen om gezond te zijn en te blijven. Fredrickson zegt: “In realiteit kun je de micromomenten delen met iedereen – of het nu je soulmate is of een vreemde. Zo lang je je veilig voelt in het contact en de juiste connectie kunt maken kun je met iedereen de emotie liefde ervaren.”

3. Liefde behoort niet toe aan een bepaald mens

We denken vaak dat onze emoties prive-aangelegenheden zijn die opgesloten zitten in ons brein en onder onze huid. Volgens onderzoek is het echter zo dat als je echt ‘klikt’ met iemand, er een onverklaarbare, doch zeer tijdelijke synchroniteit tussen jou en de ander ontstaat. Fredrickson noemt dat ‘positieve resonantie’: de neuronen van de een herkennen die van de ander en spiegelen deze. Liefde is dus een biologische golf van ‘goed gevoel’ die tussen twee of meer mensen (lichamen) kan ontstaan.

4. Oogcontact maken is de poort tot liefde.

Je lichaam heeft een ingebouwde antenne voor de emoties van de mensen rondom je, waardoor je een ontelbaar aantal micromomenten van liefde kunt ervaren: als je er tenminste open voor staat. Om dit te ervaren is oogcontact echter wel essentieel. Iemand diep in de ogen kijken leidt tot neurale synchroniteit, en dus dat gevoel van ‘liefde’.

5. Liefde versterkt de connectie tussen je brein en je hart.

En dat maakt je gezonder! Tientallen jaren van onderzoek laat zien dat mensen die sociaal in contact staan met anderen gezondere levens leiden. Het team van Fredrickson kwam erachter dat hoe meer mensen gestimuleerd werden om te leren die micromomenten van liefde te ervaren in het dagelijks leven, hoe beter je nervus vagus – de grote zenuw die je hersens met je hart verbindt – functioneert. De micromomenten van liefde dienen dus als voeding voor je gezondheid.

6. Je immuunsysteem reflecteert ervaringen van liefde uit je verleden.

Het maakt nogal wat uit of je jezelf chronisch eenzaam vindt, of dat je een sociaal vaardig mens bent. Het team van Fredrickson onderzoekt de effecten van liefde op celniveau en is aan het testen of mensen die veel micromomenten van liefde ervaren in hun dagelijkse leven ook gezondere immuuncellen opbouwen. Wij kunnen ons voorstellen dat het antwoord ‘ja’ is.

7. Kleine emotionele momenten hebben grote biologische effecten.

Dat liefdes-micromomenten zo’n grote impact op je gezondheid, en op levensduur, kunnen bewerkstelligen, lijkt verrassend. Wat misschien nog verrassender is, is dat Fredrickson leerde dat: ‘Hierbij een belangrijke feedback-loop aan het werk is, een opwaartse spiraal tussen je sociale en fysieke welzijn. Micromomenten van liefde maken je namelijk niet alleen gezonder, maar bouwen ook je capaciteit voor liefde op. Beetje bij beetje leert je lichaam om gezonder te worden. En naarmate je gezonder wordt, groeit ook je capaciteit tot liefhebben!

8. Neem je partner niet als vanzelfsprekend.

Fredrickson: “Terwijl ik dit boek schreef, is mijn persoonlijke visie op liefde totaal veranderd. Ik omschreef liefde altijd als een constante, rechtlijnige kracht. Maar terwijl die constante kracht nog steeds van toepassing is, zie ik nu dat onze band is ontstaan als gevolg van vele gedeelde micro-momenten van positieve resonantie tussen mijn man en mij door de jaren heen. Hierdoor neem ik zijn liefde nooit meer als vanzelfsprekend aan. Liefde is iets dat we dagelijks moeten her-cultiveren.”

9. Liefde en compassie kunnen hetzelfde zijn.

Als we liefde herdefinieren als micromomenten van gedeelde positiviteit, dan kan het lijken alsof je je dan altijd maar gelukkig moet voelen. Fredrickson: “Ik heb geleerd dat dit niet waar is. Je kunt zelfs een micromoment van liefde hebben als je verbinding maakt met iemand die lijdt. Liefde vraagt namelijk niet van je dat je negativiteit onderdrukt of onder het tapijt veegt. Het heeft simpelweg een element van vriendelijkheid, empathie of waardering nodig. Compassie is de vorm van liefde waar lijden gevoeld kan worden. En is dus ook erg nuttig.”

10. Simpelweg je kijk op liefde upgraden, vergroot je capaciteit tot  liefde.

Fredrickson: “Een van de meest hoopvolle dingen die ik leerde is dat als mensen slechts dagelijk een momentje nemen om erover te reflecteren of ze zich in contact en in tune met anderen voelen, ze al een waterval aan voordelen initieren. Je kunt er vandaag nog mee beginnen!”