Ouders die claimen: hoe ga je ermee om? Deze vraag komt je, ook al ben je allang volwassen, wellicht bekend voor. Ouders die veelvuldig opbellen en dingen tegen je zeggen als: ‘Leef je nog?’ En: ‘We zien je nooit’ en ‘Ga je nu al weg?’ als je al een hele middag bij ze op visite zit. Het zijn ouders voor wie contact nooit genoeg is, hoe vaak je ook belt of langs komt. Je kunt je er behoorlijk onder druk gezet voelen en ook verdrietig en gefrustreerd. Wat je ook doet, je doet het toch nooit goed.

Hiervan loskomen is vaak een langdurig proces en het begint vaak met het inzicht dat het ook aan jezelf ligt. Je laat het immers toe! Belangrijk is om allereerst je eigen grenzen te bepalen, die duidelijk te stellen en niet meer te proberen om je ouders te veranderen of het ze constant naar de zin te willen maken. Het geeft een hoop vrijheid om gewoon te doen wat je zelf wilt, zonder je daar schuldig over te voelen. Je hoeft dan het contact met je ouders niet te verbreken.

Wat je zult ervaren is dat je ouders regelmatig boos op je zullen zijn en je verwijten zullen maken. Trek je daar niets van aan. Het is jammer, vooral voor hen. Je ouders komen, als je volwassen bent, nu eenmaal op het tweede, derde of vierde plan. Je hoeft je daar niet schuldig over te voelen, dat is alleen maar natuurlijk: je leeft je eigen leven en geeft daar op je eigen manier invulling aan. Je krijgt daardoor een goede relatie met jezelf – en met je eventuele partner en eigen kroost.

Een aanrader is om je ouders wel regelmatig te zien, maar kort en om de gesprekken een beetje op de vlakte te houden. Daarmee voorkom je dat ze een mening over jouw leven en de zaken die zich daarin afspelen vormen en ventileren. Jouw relatie – of gezinsperikelen bijvoorbeeld gaan hen: als ze je tenminste niet volledig kunnen ondersteunen, je alleen maar afbreken en bemoeizuchtig en claimerig zijn – niets aan. Houd dus vooral in je achterhoofd dat jij de enige bent die kan veranderen.

Hier de woorden die Kahlil Gibran erover dichtte en die ik altijd in mijn achterhoofd heb als er weer eens verwijten worden gemaakt:

“Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen,

Dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.”