Ergens in de jaren ’80 zong Robert Palmer er al over: ‘Might as well face it you’re addicted to love’. En Bryan Ferry bezong zichzelf ook al als ‘Slave to love’. Toen ik onlangs een artikel over liefdesverslaving vertaalde moest ik er weer aan denken. Verslaafd zijn aan liefde blijkt namelijk een heus fenomeen, met alle ellende van dien. Volgens onderzoekers komen er als je verliefd raakt dezelfde hormonen vrij als wanneer je cocaïne gebruikt – en deze zijn net zo verslavend. Er blijken zelfs meer mensen zich verslaafd te zijn aan liefde en seks dan aan alcohol en drugs, zo zeggen deskundigen, en in de U.S.A. worden mensen er al specifiek op behandeld.

Op crisiscare.nl staat te lezen: ‘Ben je liefdesverslaafd, dan ben je voornamelijk bezig met hoe mooi het ‘zou kunnen zijn’, in plaats van de realiteit onder ogen te zien en te erkennen dat de relatie niet goed is voor je geestelijke en lichamelijke gezondheid. Gaandeweg ontstaat er een verslaving aan emotionele pijn, waarin spanning wordt verward met hartstocht en emotionele pijn met liefde. Tot aardige, rustige en stabiele personen voel je je niet aangetrokken. Binnen de relatie ben je vooral bezig met wat de ander wil, denkt of voelt. Je past je aan, investeert veel meer in de relatie dan de ander en praat eventueel respectloos gedrag goed: ‘Dat komt door zijn ongelukkige jeugd.’ Vernederingen en frustraties worden snel vergeten zodra de ander blijk van ‘liefde’ geeft. De wens om de ander te ‘redden’ of ‘genezen’ is sterker dan zelfrespect.’

Een kenmerk van de liefdesverslaving is vaak ook dat er veel energie gaat naar seks. Seks hebben geeft het gevoel van nabijheid en liefde, en ook een zeker gevoel van macht en wordt ingezet als middel om de ander geïnteresseerd te maken en te houden. Je trekt alles uit de kast en het feit dat je partner opgewonden raakt, interpreteer je als liefde. Niet zelden volgt op den duur een gevoel van vernedering vanwege alle seksuele bochten waarin je je gewrongen hebt. Volgens onderzoekster Paula Hall, een seks- en relatietherapeute, komt de verslaving vaak voort uit een onbewuste strategie om met iets emotioneel moeilijks om te gaan. “Het gaat om je geliefd en gewenst voelen en het maakt in feite niet uit wie de persoon op wie je verliefd bent werkelijk is,” zegt ze. “De verslaafden moeten zich eerst realiseren dat een afhankelijkheid van liefde en goedkeuring een soort verdovend gedrag is. Ze willen andere dingen uit hun leven niet onder ogen zien.”

Mannen die aan deze ‘ziekte’ lijden, raken vaak eerder seksverslaafd dan liefdesverslaafd, omdat ze zich liever macht over iemand willen dan intimiteit. Volgens de cijfers komt de liefdesverslaving het meest voor onder werkende vrouwen tussen de 20 en 35 jaar. Sommige blijven aan het daten. Anderen keren steeds terug bij een ex die niet goed voor ze is, hopend dat ze er uiteindelijk voor kunnen zorgen dat de relatie wel ‘werkt’. Dit zijn aanwijzingen dat je wellicht aan een liefdesverslaving lijdt: *Je smacht constant naar aandacht van de andere sekse.   *Je wordt gemakkelijk en constant verliefd. *Je wisselt vaak van partner. *Je voelt je extreem waardeloos als het uit gaat. *Je kunt niet over een ex heen komen en krijgt allerlei fysieke symptomen – slapeloosheid en extreem afvallen bijvoorbeeld.

Hoe het komt? Vaak heeft het love-junkieschap te maken met ervaringen uit de vroege jeugd. Mensen die onvoldoende liefde en steun van de ouders kregen, (daardoor) een laag gevoel van eigenwaarde hebben, geen positieve rolmodellen voor liefdevolle relaties hadden en geindoctrineerd zijn met culturele beelden van de perfecte romantische liefde (romcoms) en de bijbehorende happy endings zijn gevoelig voor verslaving aan (romantische) liefde. Je zoekt dan in feite de steun en houvast in een relatie omdat je in de basis niet de bouwstenen meekreeg om een gevoel van veiligheid in jezelf op te bouwen. In feite is het dus een soort verlatingsangst. Wil je meer lezen over dit onderwerp? De Nederlander Jan Geurtz schreef een boek over de materie: ‘Verslaafd aan Liefde’. Het is hier te koop.