Weg met bezuinigingen in de zorg!
Weg met bezuinigingen in de zorg!
‘Bezuinigingen in de zorg’. We lezen er al jaren over, maar pas op het moment dat je er aan den lijve mee te maken krijgt, dringt het echt door. Mijn lieve moedertje werd vorige week voorgoed opgenomen in het verzorgingstehuis Zuyder Waert in Heerhugowaard. Het werd voor mijn vader te zwaar om voor haar te zorgen, ze is aan het dementeren en heeft een aantal zeer ‘lastige’ gewoontes ontwikkelt. Toen mijn vader onverwacht een paar dagen het ziekenhuis in moest, was het even crisis en moest ik als enige dochter wat honneurs waarnemen. En samen met mijn vader beslissen dat het nu toch echt tijd was. Een zware tijd voor ons alle drie…
Gelukkig kenden we Zuyder Waert al, mijn moeder ging er naar de dagopvang, en tot onze opluchting kon ze er vorige week een vaste kamer krijgen om er permanent te kunnen wonen. Als je dan toch naar een verzorgingsinstelling moet, dan kun je maar beter in zoiets als Zuyder Waert zitten. De instelling kent een systeem van ‘woonkamers’ waar de patienten in groepjes van zeven bij elkaar worden geplaatst voor ‘kleinschalig’ wonen waarbij ze allemaal een eigen slaapkamer hebben en aangrenzend een gemeenschappelijke keuken en woonkamer. Het gebouw is ruim en licht, er is een mooie binnentuin met kippen, geiten, konijnen en parkieten en de bewoners mogen ‘vrij’ overal rondlopen en zelfs in andere woonkamers ‘buurten’. Er is een grote gemeenschappelijke ruimte waar dagelijks wel iets qua zang of ander hobbymatigs loos is. Aan het hoofd van iedere woonkamer staan een tweetal vaste krachten die elkaar afwisselen in ploegendiensten, en ze worden nu en dan bijgestaan door een aantal vrijwilligers.
Waar mijn vader (en ik af en toe) thuis al moeite hadden met de verzorging van onze zieke Sigrid, daar doen deze meiden het veelal alleen voor zeven mensen die in allerlei fases van dementie zitten en zeer specifieke en persoonlijke hulp nodig hebben. De verzorgenden, die overigens allemaal erg lief en behulpzaam zijn, moeten de mensen niet alleen helpen met aankleden, eten, naar toilet gaan en al die ‘normale’ zaken, maar en passant ook nog dagelijks verse maaltijden koken, de was doen, de boel schoon houden en de mensen een beetje ‘entertainen’. Ik had al gauw in de gaten dat een verzorgende per woonkamer wat weinig is, om het maar even mild te formuleren… Ik zat er laatst bij en keek ernaar toen het gebit van een gerolstoelde medebewoner uit zijn mond viel en hij er niet meer bij kon. Geen verzorgster in de buurt, die was druk met andere dingen. Uiteraard heb ik even geholpen en het is maar een piepklein voorbeeldje van het leven van alledag in zo’n tehuis. Maar een blinde kan zien dat er meer handen aan de rolstoel, het bed en het leven van deze mensen nodig is.
Van een vrijwilligster die gelukkig af en toe inspringt, hoorde ik dat er zo’n vijfhonderd wachtenden zijn om dit werk bij deze specifieke instelling te mogen doen. Wat zouden al die handen het werk licht maken. Maarja, ze kunnen niet aan het werk, want ja… bezuinigingen… Inmiddels denk ik dat de mate van ontwikkeling van een land valt af te lezen aan hoe men met ouderen en zieken omgaat. Waarom begrijpt de overheid niet dat je niet op de zorg voor mensen moet bezuinigen? Dat het geld niet moet gaan naar oorlogje spelen: naar wapens, opleidingen voor mariniers en naar straaljagers die gemaakt zijn om andere mensen te vernietigen? Maar dat geld gemaakt is om het leven te ondersteunen en gemakkelijker te maken? Het klinkt misschien een beetje cru, maar ik wens de heren en dames beleidsmakers toe dat ze allemaal een geliefde naaste in een tehuis moeten achterlaten. Of nog beter: dat ze er ooit zelf in terecht komen. Zodat ook zij aan den lijve kunnen ondervinden wat goede zorg voor een mens betekent.
Namaste!
als geestelijk verzorger i.o. in een psychiatrisch ziekenhuis, zus van een verpleegkundige en dochter van een mantelzorger: zo is dat. de onderwaardering en onderbemensing in zorgland is een grof schandaal voor een land dat zichzelf beschaafd noemt! sterkte en het beste met je mams….
Thanks Astrid, long time no see! 🙂 Dikke X