Deze week moest ik denken aan wat er vroeger altijd tegen ons werd gezegd als we door andere kinderen werden uitgescholden: ‘Trek het je niet aan, schelden doet geen pijn’. Inmiddels is pestgedrag een hot topic op scholen. Oplettende juffen en meesters treden er fel tegen op en er wordt zelfs campagne tegen gevoerd door de overheid. Terecht, naar mijn idee. Misschien is het waar dat je nooit helemaal kunt voorkomen dat kinderen (mensen) elkaar beschimpen of pesten. Maar je kunt er als volwassenen wel voor zorgen dat de scheldende partij wordt berispt (dat heet opvoeden) en dat je sowieso meer begrip voor elkaar krijgt. Het programma ‘Over de streep’ van Arie Boomsma vind ik hiervoor een goed voorbeeld. Hulde! hiervoor!

Waarom moest ik hier deze week aan denken? Op een van mijn internetcolumns  werd vorige week nogal heftig gereageerd. Ik verwoordde daarin een mening die haaks stond op de algemeen aanvaarde opinie op deze site en kreeg dan ook behoorlijk veel negatieve reacties. Dat had ik wel verwacht en is ook begrijpelijk. Ik kan een goede discussie zelfs erg waarderen, maar helaas speelde men de bal veelal ook op ‘de vrouw’. Aldus word je dan niet alleen gediscrimineerd en uitgemaakt voor alles wat lelijk is, maar er werd zelfs voor gepleit dat ik op de Dam aan een schandpaal zou worden genageld om te worden bekogeld met rotte tomaten en eieren.

Enigszins geschrokken vroeg ik de webredactie om groffe reacties te modereren (lees: te verwijderen). Mensen die niet ‘on topic’ en met enig begrip van normale omgangsvormen kunnen reageren als iemand een andere mening heeft, moeten worden geweerd van een site. Is mijn bescheiden mening. Want ook al weet je verstandelijk wel dat gescheld meer zegt over de schelder dan over jou, de nare woorden komen bij je binnen en het doet iets met je. Ik word er in ieder geval niet vrolijk van. En nee, ik heb geen zin om daaraan te wennen of om een olifantenhuid te kweken. Het maakte in ieder geval dat ik die dag zelfs schrok van de deurbel: ‘Zou zo’n figuur soms achter mijn adres zijn gekomen…?’

Gelukkig verwijderde de webredactie de groffe reacties, waarvoor dank. In ieder geval kijk ik nu met hernieuwde interesse naar hoe de sites van opinietijdschriften en kranten omgaan met scheldreacties, discriminerende uitlatingen en bedreigingen op hun sites en op columnisten in het bijzonder. Het valt dan op dat het bij veel sites sowieso niet mogelijk is om anoniem te reageren. Als je met naam en toenaam (en IP-adres) op een site prijkt, blijkt de drempel tot het uiten van grofs toch veel hoger. Ook wordt er behoorlijk gemodereerd, er zijn mensen die daar uren per dag mee bezig zijn. Daarnaast zijn er sites die de reactie-functie wegens ‘geen tijd om te modereren’ en ‘negatieve sfeer’ maar helemaal uitzetten. Kan ik helemaal begrijpen.

Ik heb twee weblogs en ik krijg gemiddeld zo’n drie tot zes reacties per dag die ik – zo nodig – modereer. Mensen die schelden, of telkens terugkeren om negatiefs te uiten, weer ik. Middels mijn blog of site komen bezoekers tenslotte als het ware bij mij thuis. En hoewel ik het gedicht De Herberg van Rumi – waarin hij zegt dat je blij moet zijn met iedereen die langskomt omdat je ervan kunt leren – zeer waardeer, heb ik zowel in letterlijke als in figuurlijke zin geen zin in gasten die mij en mijn huisraad kort en klein komen slaan. Van mening verschillen is helemaal prima, maar houd het respectvol. Woorden kunnen namelijk wel degelijk pijn doen.

Namaste!