Mensen vragen me regelmatig wat ik toch ‘zoek’ bij een goeroe als Isaac Shapiro. Ik vertel dan meestal dat het eerste contact met Isaac al heel warm aanvoelde en dat ik inmiddels ook weet hoe dat komt. Isaac bekijkt je niet, hij ziet je. Dit lijkt hetzelfde, maar het zijn in wezen twee uitersten.

Voel maar eens na. Je kunt je bekeken voelen of gezien worden. Neem jezelf maar even als voorbeeld. Als je kijkt naar iets of iemand, dan is er de neiging om te fixeren. Je blik blijft hangen bij iemands buitenkant en de radertjes in je hoofd gaan meteen draaien en bedenken hoe de ander is op grond van hoe iemand eruit ziet en op grond van vorige ervaringen. Als je iets of iemand echter ziet en dus met aandacht kijkt, kun je ook iets waarnemen van de binnenkant. Zo kan ik me dus vreselijk bekeken voelen als ik merk dat anderen mij niet zien, maar alleen mijn uiterlijke verschijning. Het voelt niet prettig, want in het bekijken ligt het oordeel vaak al vast voordat degene mij gesproken (en gezien) heeft. Dat heet dan een vooroordeel.

Mensen bij wie ik me gezien voel, zoals Isaac, reiken met hun blik verder en zijn nieuwsgierig naar wie ik van binnen ben. Hierbij wordt het oordeel uitgesteld. In het gunstigste geval is er zelfs helemaal geen sprake van be- of veroordelen. Er is dan slechts ruimte voor verwondering en openheid. Degene die gezien wordt, krijgt de kans te zijn zoals diegene op dat moment is. Dat geeft enorm veel ruimte, je voelt jezelf groeien, groter worden dan je lichaam en je gaat als vanzelf stralen.

De reden waarom ik dus keer op keer terugga voor ontmoetingen met Isaac is dat iedere ontmoeting weer nieuw kan zijn, omdat hij me ziet zoals ik hier-nu ben. Het is voor mij een goede oefening omdat ik – net als velen met mij – meer gewend ben aan kijken en bekeken worden en vervolgens te be- of veroordelen of be- en veroordeeld worden. Om ons tegen het be- en veroordeeld worden te ‘wapenen’ – het voelt namelijk niet fijn om bekeken te worden – zetten we onze maskers op en doen stoer, lief, etc. Word je wel gezien, dan vallen die maskers al snel af, je hebt ze niet nodig. Dat voelt in het begin heel kwetsbaar. Ik voelde me zelfs zo kwetsbaar dat ik er steeds van ging huilen. Maar ben je eenmaal gewend aan gezien worden, als je weet hoe dat voelt, dan heb je je maskers niet meer nodig. Het werkt zelfs vrij verslavend en je wilt niets anders meer. Mensen die alleen maar ‘kijken’ laat ik steeds meer links liggen, want dat voelt ‘krap’. . Het voelt heel vrij en ruim om gezien te worden helemaal zoals je bent. Of dat nu verdrietig, boos of vrolijk is. Alles wordt gezien en mag er zijn.

In de natuurwetenschap heeft men overigens ontdekt dat het waargenomene verandert onder toeziend oog van de ander. Wij kunnen elkaar dus veranderen, verzachten, als we anders en met een mildere blik naar elkaar kijken. Ik wil daar dan meteen aan toevoegen: en met mildere blik naar ons zelf kijken, want we zijn vaak onze eigen ergste criticus.

Namaste!