Ik had er laatst weer een. Zo’n baaldag. Ik had net mijn favoriete lila truitje aangetrokken toen ik er koffie overheen morste. Op weg naar de wasmachine struikelde ik over een van mijn katten en stootte mijn elleboog tegen de deurpost. In de supermarkt pakte een vrouw net die laatste beker yofu voor mijn neus weg en er stond een rij van hier tot Tokio bij de kassa, terwijl ik net zo’n haast had. Terug in de auto ontdekte ik dat ik mijn mobiel thuis had laten liggen waarin ik het adres van mijn afspraak had opgeslagen. Toen ik het betreffende kantoorpand na veel omzwervingen, waarbij ik steeds moest keren, had gevonden, was er – natuurlijk – geen parkeerplaats in de buurt te vinden. Uiteraard stortregende het net op het moment dat ik uit de auto stapte en in de auto lag geen plu, thuis wel een stuk of vijf. Bij terugkomst prijkte er een boete onder mijn ruitenwisser, in alle haast was ik vergeten een parkeerkaartje te trekken…

We hebben het allemaal wel eens en vragen ons dan af of het soms aan ons ligt of dat de hele wereld (inclusief je katten) gek is geworden. Het lijkt op zo’n moment wel of iedereen tegen je is, of dat iedereen er op uit is om jou te saboteren en je probeert te sarren. Expres. Knarsetandend wring je je de dag door en bekijkt iedereen met een wantrouwende en waarschuwende blik: ‘Ga jij me nu ook dwars zitten? Pas maar op!’ Al gauw schieten we uit onze slof en/of in de slachtofferrol: heb ik dat? Waarom gebeurt mij dit nou?

Vreemd genoeg vragen we ons nooit af waar het aan ligt als je dag zo soepel als een pas geoliede machine verloopt. Als alles ‘lukt’, heb je het vaak niet eens in de gaten, je waardeert het niet en neemt het goede als vanzelfsprekend aan. Dat je hart blijft slaan bijvoorbeeld. Waaraan ligt het dan dat de ene dag voor je gevoel gewoon veel lekkerder loopt dan de andere? Ik heb werkelijk geen idee en denk ook niet meer dat ik er invloed op heb. Het loopt gewoon zo. Soms kom je – zonder enige aanwijsbare reden – al uit bed met een donderwolk en bliksemschichten boven je hoofd. En soms is er – zomaar – alleen maar rozengeur en zonneschijn.

Stemmingen, ze zijn zoals het weer. De ene dag is het grijs en miezerig, de andere dag warm en zonnig. Zo snellen er grauwe donderwolken gehaast voorbij aan de hemel: ‘Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben maar een paar minuten tijd…’ Zo zijn het witte schapenvachtjes die loom langs drijven, als een zen-muziekje dat op de achtergrond meetingelt. De laatste tijd ben ik mijn stemmingen vaak dankbaar. Door die buien zie ik namelijk heel helder dat de natuur en ik een zijn. Ik ben de wereld en de wereld is in mij. Inclusief alle shit, inclusief al het moois.

Wat doen de meeste mensen echter met die stemmingen? Ze gaan op zoek naar een oorzaak en die vinden ze meestal buiten zichzelf. Zich niet realiserend dat zij alles zijn, zo buiten, zo binnen, wijzen ze al gauw een schuldige aan. Het was mijn partner met zijn rotopmerkingen. K&$3@zak! Het was die vrouw die me in de supermarkt in de weg stond. Hoe durft ze!? Het was die luie rotkat, het was mijn ongeduldige baas, het waren mijn collega’s die me niets gunnen… Een eindeloze reeks van oorzaken passeert de revue en als je na zo’n relaas opmerkt: ‘Goh, dus je was gewoon geïrriteerd?’ Dan word je kop er bijkans afgebeten: ‘Ik was HELEMAAL niet geïrriteerd, hoe KOM je erbij?’

Ik herken het nu zo goed in anderen omdat ik het ook vaak zo deed. En nee, ik vind het ook nog steeds niet fijn als ik een baaldag heb. Ik baal tegenwoordig nog maar eens extra, wentel me in dat gevoel en ‘geniet’ ervan. Morgen schijnt de zon weer. Daarnaast weet ik dat mijn medemensen geen last hoeven te hebben van die buien. Sinds ik ben gestopt om ze op anderen te projecteren, kan ik toch gewoon functioneren zonder met iedereen ruzie te krijgen of maken. En ik glimlach nog maar eens, vanuit mijn hart, naar mensen die een baaldag hebben en nog wel projecteren. Ook dat is namelijk niemands schuld, niet de mijne en niet de hunne. Die wetenschap maakt dat ik op zo’n baaldag, of tijdens zo’n baalmoment vaker en sneller om mezelf kan gniffelen. Kijk mij nou met die frons tussen mijn wenkbrauwen: wat neem ik mezelf weer serieus…

Namaste!