(Scroll down for English) Tijdens de laatste retraite vroeg Isaac Shapiro mij in hoeverre ik in de afgelopen drie, vier jaar – sinds ik naar zijn bijeenkomsten kom – ben veranderd. Oef, of dat even in een paar zinnen uit te leggen valt?! Terwijl ik voor ruim honderd mensen op een podium zit? Op dat moment kwam ik niet veel verder dan te vertellen dat ik simpelweg veel beter in mijn lijf zit – meer ‘embodied’ ben, zoals dat heet – en dat het veel rustiger is geworden in mijn hoofd. Het denken is nu meer de assistent, terwijl het ‘zijn’ – de waarnemer – de ‘leiding’ heeft. Isaacs vraag resoneerde wel degelijk met me, want later kwamen er allerlei woorden in me op die de veranderingen in mij illustreren:

*Ik lees niet meer dagelijks kranten, ik kijk bijna nooit meer naar het ‘nieuws’ meer en heb overdag geen radio aan. Gek he, voor iemand wiens beroep schrijven voor tijdschriften is. Voorheen was ik ’s ochtends aan het ontbijt, als ik de krant las bij de koffie, al een beetje op tilt. Alle berichten over oorlogen, wat er allemaal niet goed gaat in de economie, ongelukken, files, het ‘slechte’ weer: ik werd daar echt niet vrolijk van. Het ‘nieuws’ bestaat veelal uit negativiteit en in 99% van de gevallen kan ik er toch niets aan doen of wil ik er niets mee. Deze berichten tot je nemen maakt  onrustig, want ergens wil je hoofd het toch ‘oplossen’. Was ik voorheen bijna verslaafd aan crime series, inmiddels kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit avondenlang met samengeknepen billen voor de televisie zat en vrijwillig keek naar moord en doodslag. Dat noemen we dan ‘ontspanning’… Ongelofelijk… En ja, uiteraard kan muziek heel fijn zijn, vooral als je erop kunt dansen, maar van de dagelijkse mantra’s van popmuziek die op de radio langskomen: I need you, I want you, etc. word je toch ook niet lekker? In mijn huis heerst sinds een aantal jaar serene rust en mijn stemming vaart er zeer wel bij.

*Er is veel minder interesse in uiterlijkheden. Dus hoe ik, mijn auto, mijn huis, mijn vrienden, onbekenden, collega’s of de buurvrouw eruit zien, doet me minder dan voorheen. Begrijp me goed: het is niet dat ik mijn uiterlijk of dat van mijn bezittingen verwaarloos. Integendeel. Maar ik doe het nu meer van binnen naar buiten toe. Dus zorg ik (nog meer dan voorheen) mijn lichaam op de juiste manier voed en dat ook mijn geest wordt gevoed met zaken die ook echt voedingswaarde hebben. In plaats van alles te snacken. Ik zorg beter voor mezelf door ‘nee’ te zeggen tegen dingen die me niet dienen, zoals veel suiker en oppervlakkige contacten met mensen die me niet (meer) liggen. Ook kan ik nu van dingen genieten zonder ze te hoeven bezitten of te willen veranderen. Dat geeft veel rust. Voor het kijken met de ogen is kijken met het hart in de plaats gekomen. Bij het kijken met je ogen be- en veroordeel je en wordt het denken geactiveerd dat van alles wil fixen of ‘verbeteren’. Kijk je met je hart, dan zie je de intentie achter iets of iemand, het mooie, het goede, het ware.

*Ik vind mijn mening niet meer zo belangrijk. Dat is soms lastig, want ik was het niet gewend om bijvoorbeeld een column te schrijven zonder mezelf een beetje op te blazen en een zwart-wit stelling in te nemen. Zo van: ‘Moet je horen wat ik te zeggen heb! Ik heb gelijk!’Als ik nu columns schrijf, gaan ze veelal over ervaringen die ik met mensen wil delen. Misschien herkennen ze zich erin, misschien niet. In ieder geval weet ik dat er zoveel meningen zijn als mensen. Daarom is stemmen tijdens de verkiezingen ook onbegonnen werk. Iedere partij heeft wel iets op het program waar ik erg mee eens of erg mee oneens ben. Het is maar door welke bril je kijken wilt. Door die van de bijstandsmoeder? Door die van de ZZP’er? Door die van de zakenman? Iedereen is op een andere manier opgegroeid, iedereen heeft andere ervaringen opgedaan en is daar anders door gevormd. Daarom is niet een mening de juiste, en is niet een mening onjuist.

*De natuur is mijn heiligdom. Voorheen genoot ik altijd al enorm van de natuur en alle wezens daarin. Nu geniet ik ‘to the max’. Vaak ben ik diep ontroerd bij het zien van – wilde – dieren die zich zonder onze bemoeienis weten te redden. Ik zie hun schoonheid, zij hebben geen extra krachtige antitranspirant nodig, zij hoeven geen anti-rimpel cremes en de nieuwste mode. Zij zijn gewoon zichzelf, lijken op zichzelf, ruiken naar zichzelf en dragen de meest prachtige verenkleden – of harige vachten. Iedere dag dezelfde en toch weer niet, al naar gelang winter- of zomer. Daarbij ben ik dol op de seizoenen en om ze live op mijn huid te voelen. De duinen die om de paar maanden van kleur veranderen: ’s winters blond en buigend voor de harde wind die hen plat blaast. ’s Zomers versieren groene kuifjes de duintoppen. De zee is nog zo’n verhaal. Koud, donkergrijs en bulderend tijdens een herfststorm, lauwwarm en mild om me heen golvend op een hete zomerdag als ik mijn lijf erin leg. Ach ja, need I say more?

*Er is minder angst. Maakte ik me – uit angst – vaak druk om van alles: wat anderen van me vonden, of ik wel genoeg verdiende om rond te komen, hoe anderen zich wel of niet zouden moeten gedragen… Tegenwoordig is er het gevoel dat het leven zich ontvouwt of ik er nu actief mee bezig ben of niet. John Lennon zei het al: ‘Life is what happens while you’re making other plans’. Wat zoveel betekent als: je kunt nog zoveel plannen maken, als je met je hoofd steeds in het verleden of in de toekomst zit, mis je het Nu. Dat pimpelmeesje dat aan een pootje aan de rand van mijn serre hangt om spinnetjes te vangen. Een van mijn katten die spinnend als lendewarmer dient terwijl ik schrijf. Dat bedankmailtje van die opdrachtgever. Ah, life is good!

*Mijn stem is anders. Stiller, rustiger . Mensen moeten zich vaak beter concentreren om me te verstaan waardoor ze ook aandachtiger luisteren. Dus: hoe stiller ik word, hoe beter er geluisterd wordt als ik wel iets zeg. Is dat niet grappig? In een wereld waarin velen denken te moeten schreeuwen om gehoord te worden, daar wordt juist beter geluisterd naar stilte. Ik neem graag de Dalai Lama en Thich Nhat Hanh als voorbeeld. Weinig zeggen, maar een impact! In de normale wereld is men continue bezig om zijn of haar punt te maken en dat werkt ook door in persoonlijke relaties. Laatst zat ik weer eens in Dauphine in A’dam (een bekende yuppen-meeting-plek) voor een zakelijke bespreking en de hele ruimte gonste van de stemmen. Een kakafonie en ik moest echt mijn best doen om degene die tegenover me zat te verstaan. Ik merk ook aan mezelf dat ik tijdens gesprekken of discussies vaker denk: ‘Ach, wat voegt het toe?’ voordat ik op iets of iemands woorden reageer. Heb je niets positiefs te zeggen, zeg dan liever niets. Da’s mijn mantra voor nu.

*Ik voel mijn lichaam beter aan. Heb minder vaak last van koude handen en koude voeten en voel beter aan wanneer ik rust moet nemen. En doe ik dat juist als ik denk geen tijd te hebben. Dan lig ik een half uurtje op de bank te mediteren, of zomaar wat voor me uit staren. Ik volg mijn ademing zoals de monnik Thich Nhat Hanh me leert: ik adem in en weet dat ik inadem, ik adem uit en weet dat ik uitadem. Fijn vind ik ook om mijn hartslag te voelen: dunkdunk-dunkdunk-dunkdunk… Daar hoef ik niets voor te doen. Wat verder opvalt is dat – als ik dan zo mijn adem en hartslag volg – er allerlei tintelingen voelbaar worden. Het begon met een zoemend gevoel dat ik vaker in mijn voeten en onderbenen voelde. Een soort buzzen, alsof er allemaal mieren doorheen wandelen. Zit ik er echt lekker in, dan kan dat gevoel groter worden, soms wel tot aan mijn hartstreek en lig ik al zoemend en buzzend te genieten van mijn lijf dat het al ruim 44 jaar uitstekend doet. Al die cellen die zich om de paar seconden vernieuwen, al die levensenergie die gewoon aan het leven is en doet wat het doet. Heerlijk om te voelen!

Overigens denk ik bepaald niet dat al die veranderingen hier ophouden. Dit is nog maar het begin… To be continued… 🙂

Namaste!

English:

I’m the change

During the last retreat Isaac Shapiro asked me how I’ve changed in the past three, four years – since I’ve been going to his meetings. To express that in a couple of sentences while sitting on a stage and being watched by nearly hundred people… In that moment I didn’t get much further than to tell that I simply am more embodied and that the thoughts in my head are much quieter and less. Thinking is more the assistent, while the being – the watcher – is more ‘in charge’. Isaacs question resonated very much with me, because later all kinds of answers simply popped up in my mind and they illustrate the changes in me very well:

*I do not read newspapers on a daily basis anymore, I nearly never watch the news anymore and do not have the radio on as background-noise anymore. Strange fors somebody who works in the media, huh? Before, when I was reading the news over my breakfast coffee, I already began to feel anxious. All those messages about wars, what’s not going well in the economy, accidents, traffic jams, the ‘bad’ weather: they did not make me happy. What we call ‘the news’ is often a bombardment of negativity and in 99,9% of the cases I cannot do anything about them anyway. Then why consume it? It just makes me fearful, afraid, dissatisfied and all that stuff, because the mind still wants to ‘fix’all those ‘problems’. Also: there was a time when I was watching crime series on tv a lot. Now I cannot imagine why I wanted to sit in front of the tv-set with tight buttocks because I was watching other people get killed. What’s up with that anyway? Music can be very nice and relaxing – especially when I can dance to it, but the daily mantra’s that you hear on the radio are of: ‘I need you’, ‘I want you etcetera’ make me feel uneasy too. In my house a serene athmosfere is present and me like!

*I do not care so much about superficial stuff anymore. So how my face, body, car, house, friends, strangers, collegues or the neighbours girlfriend look is not registered all the time anymore. It’s not that I would neglect my surroundings or my body. On the contrary: I take care of it in a different way, more from the inside out. So I make sure I eat to nourish my body and mind with stuff that really nourishes, instead of ‘snacking’ everything. I take much better care of myself by saying ‘no’ to things that do not serve me, like lots of sugar and superficial meetings with people that don’t fit me anymore. Also: I tend to look more from the heart instead of with the eyes. Ik know that I’m looking with the eyes, when the thinking is activated. Then I see all kinds of things that need fixing or ‘improving’. When I’m looking with the heart I see only beauty in everything, and everyone.

*I do not value my opinion so much anymore. That is strange sometimes, because I used to write columns by taking a black-white side and blowing myself up a bit, exaggerating and making fuss. Like: ‘Hearhear what I have to say! I’m right you know!’ When I’m writing columns now, they’re more about experiences that I like to share with others. Maybe people will recognize themselves in my words, and maybe they don’t. I know that there are as many opinions as there are people. That’s why voting for a new prime Minister is a task unheard of. Every political party has something on their programma that I agree with, and some things that I disagree with. It’s all in the way you look at it, which glasses are you wearing? Are you looking through the eyes of a single mom with three kids, the eyes of a wellknown businessman or the eyes of a sick person? Everyone has had a different childhood, other experiences and others ways of coping with challenges of life. We are all formed in a different way, and yet we are all the same.That’s why there is no right opinion, and everyones opinion is at the same time the right one.

*Nature is my sanctuary. I have always been a lover of nature and all the creatures within. Now I love it ‘to the max’. I’m often very touched and moved by seeing – wild – animals that take care of themselves best when we do not try to meddle with them and their surroundings. I see their beauty. They don’t need ‘anti-perspirant with double effect’, they do not want ‘anti wrinkle treatments that make them look twenty years younger’ or the latest fashion. They just are themselves. They look like themselves, they smell like themselves and wear the most beautyful feathers or furry coats. Every day the same one also. Also I love to see the seasons change. De dunes change colour every few months. In the winter I see long strands of blond ‘hair’ growing out of the heads of the dunes and it gets blown to all sides by the wind. In the winter green tufts bejewel the duneheads. The sea is another story. Cold, dark grey and thundering during a fallstorm, lukewarm and mild around me on a hot summers day when I lay my body into it. Oh, need I say more?

*There is less fear. Before I was worrying about a lot of things: what others thought about me, if I would continue to make a living, how others should or should not behave. Now the feeling that life lives itself wheater I worry about it or not is more present. John Lennon already said it: ‘Life is what happens while you’re making other plans.’ Meaning: you can make plans by the millions, but when your thoughts constantly bring you into the past or the future, you miss the now. I would miss that bluetit that hangs around my conservatory looking for juicy spiders. I would miss one of my cats who functions as a loinwarmer while I’m writing. And I’d miss the warm feeling that I get from a thank you mail from a satisfied client. Life is good!

*My voice is different. Softer, calmer. It strikes me that people now often have to concentrate a little to understand me and as a byproduct they also listen more careful to what I’m saying. So: the more silent I get, the better I get listend to. Isn’t that funny! In a world where everyone seems to be screaming to get attention, silence gets attention without effort. So I’m taking an example from people like the Dalai Lama and Thich Nhat Hanh. Say less, be more quiet. A lot of people are continuously trying to make their point heard and that also affects personal relationships. I notice that during conversations or discussions I more often think: ‘Nothing to say, because what comes up won’t add anything good’. If I don’t have anything positive to say, then I won’t say anything. Thats my mantra for now.

*I feel I have a better bodyconnection. My hands and feet feel warm more often and I notice sooner when I have to take a rest. And I also do it, especially when I think I don’t have time. Then I just sit somewhere for halve an hour, meditating, napping or just staring at the trees. I follow my breathing like Thich Nhat Hanh ‘teaches’. I breathe in and know that I’m breathing in. I breathe out and know that I’m breathing out. I also like it a lot to notice my heartbeat: dunkdunk-dunkdunk-dunkdunk… I don’t have to do anything for it, it just goes on and on. What strikes me most though, is that – when I’m peacefully sitting like that – I can feel tinglings in my body that I’ve never felt before. It started with a buzzing feeling in my feet and calves, like ants where walking through my veins. In a nice way! When I’m really into it, this feeling grows and sometimes even reaches my heartregion. I then lie there, buzzing and tingling enjoying my body. All those cells that renew themselves every few seconds, all this life-energy that just lives and does what it does. How grand it is to feel!

I’m sure all of this is not the end of the change that I am, it’s just the beginning. So: to be continued!

Namaste!