Tijdens een satsang raadde een van mijn ‘goeroes’ (bij gebrek aan een beter woord) Isaac Shapiro ons een paar maanden geleden het boek ‘Getting the love you want’ door Harville Hendrix Ph.D aan. Door die uitspraak viel ik al bijna van mijn stoel en toen ik het boek eenmaal had gelezen, lag ik daadwerkelijk languit naast de stoel. Ik zal het uitleggen. Even kort door de bocht gaat het boek over onderhandelen met je geliefde. Je bent met elkaar in relatie en je ontkomt nu eenmaal niet aan het koesteren van wensen en verwachtingen van elkaar en over wat de relatie je kan geven. Iedereen heeft verwachtingen. Iedereen heeft ‘wants’ en ‘needs’. Daarom kun je volgens de schrijver – een psycholoog/relatietherapeut – het beste regelmatig met elkaar gaan zitten en communiceren over deze wederzijdse wensen en verwachtingen.

Hiertoe maak je allebei eerst een lijstje van wat je allemaal van elkaar ‘nodig hebt’ en vertelt elkaar vervolgens tijdens een gesprek punt voor punt wat je graag wilt dat de ander doet of zegt. Bijvoorbeeld: ‘Ik wil twee keer per week een uur door jou gemasseerd worden’. En: ‘Ik wil dat je dagelijks tegen me zegt dat je van me houdt, me daarbij omarmt en me op de mond kust.’ Het moet heel specifiek zijn. Vervolgens ga je onderhandelen over al die dingen die op de wederzijdse lijstjes staan en je kunt ook aangeven: ‘Sorry, aan punt zes op jouw lijstje ‘iedere avond je voeten masseren’ ga ik echt niet beginnen’. Het is een soort ruilhandel dus. Openheid en geweldloze communicatie is hierbij natuurlijk een vereiste. Vervolgens is het de bedoeling dat beide partners zich ook houden aan hun beloftes. Zodat je tot een samenzijn kunt komen waarin beide partijen ‘aan hun trekken’ komen. Hoewel het klinkt als een tamelijk economisch en kil model, blijkt het dat juist niet. Integendeel, je leert elkaar (en jezelf) – door elkaar te bevragen, door te vragen en echt te luisteren – juist tot op het bot kennen. Waardoor je elkaar kunt helpen tot een optimum te komen. Hoewel het dus wel een zeer methodische manier is om met elkaar om te gaan – ik ben zelf meer van het spontane – zie ik er toch iets in.

Aan de andere kant ben ik ook enorm gecharmeerd van bijvoorbeeld het Boeddhisme, dat predikt dat we onze verwachtingen toch vooral los moeten laten. Onthechting. Continue dingen ‘willen’, ‘nodig hebben’ en verwachtingen koesteren is ‘not done’. Tenminste, als je niet teleurgesteld en ongelukkig wilt worden van de vele wensen die niet uitkomen en mensen die niet aan je verwachtingen voldoen. Heb je het dan over ‘non-dualiteit’ iets wat de bovengenoemde Isaac Shapiro voorstaat, dan is er niet eens een ‘jij’ en een ‘ik’, maar zijn wij allemaal één. Er is alleen maar liefde. Je suggereert daarmee – voor mijn gevoel – dat je elkaar in een relatie dus nooit iets hoeft uit te leggen, nooit hoeft te zeggen wat je wilt, omdat je elkaar in stilte toch het allerbeste ont-moet en in liefde kunt ‘zijn’. Is dat realistisch in het leven van alledag? Wat mij betreft niet. En wel. Want uit ervaring weet ik dat woorden meestal heel veel ruis veroorzaken. Wat voor de één een daad of woord van liefde is, kan op een ander juist heel liefdeloos overkomen. En in stilte begrijpt iedereen elkaar, je bent allemaal mens met dezelfde ‘problemen’.

Hoe rijm je deze beide schijnbare tegenstellingen, het Boeddhisme en de non-dualiteit aan de ene kant en het dagelijkse leven met een partner aan de andere? Volgens mij is het belangrijk dat je je allereerst bewust wordt van je eigen verwachtingen. Dat doe je in stilte, met jezelf. Je kunt deze patronen en wensen vervolgens aan een onderzoek onderwerpen. Waar komt dit verwachtingspatroon vandaan? Is dit een wens die diep vanuit mijn binnenste opborrelt? Of is het iets dat ik heb meegekregen vanuit mijn opvoeding/sociale, culturele omgeving? Heb ik daar nog wel baat bij, wil ik er nog iets mee? Wat gebeurt er als hij niet in vervulling gaat? Heb je al je ‘wants’ en ‘needs’ aan dit zelfonderzoek onderworpen, dan kun je die verwachting of die wens – zo je wilt – naar je partner toe uitspreken. Zonder verwachtingen te koesteren, want hij of zij bepaalt vervolgens zelf wat hij/zij ermee doet. Hij/zij kan er gehoor aan geven. Of niet. Blijkt jouw verzoek een gevalletje ‘nee’ bij je partner, dan kun je altijd nog proberen om je wens bij iemand anders neer te leggen. Voorbeeldje: je lief houdt niet van uit eten gaan, jij wel en je doet dat voortaan met een vriendin of vriend die ook van uit eten gaan houdt. (Met seks wordt dat weer een lastiger verhaal, maar dat komt wellicht in een volgende column. 😉 Ook is het goed om je bewust te worden van het feit dat deze ‘wants’ en ‘needs’ mettertijd steeds veranderen. De jouwe. Maar ook die van je partner. Na zes weken massages is hij het wellicht weer beu en voor jou zijn al zijn hugs en ‘ik-hou-van-jou’s’ ook alweer sleets. De voetmassages ben je zelfs compleet vergeten! En dus is het zaak om continue met elkaar in dialoog te blijven. En naar elkaar te luisteren, echt te luisteren! Klopt wat we destijds bespraken nog steeds, moeten we onze lijstjes aanpassen?

Maarja, dan komt er toch weer een punt uit de spiritualiteit naar boven: als je de methode van dit boek volgt, dan ‘zoek’ je de vervulling van je wensen dus steeds buiten jezelf. Je ‘zoekt’ iets bij de ander. Terwijl er juist altijd wordt gezegd dat je jezelf moet geven wat je wenst en verlangt. Hoe rijm je dit alles in de duale wereld waarin we leven? Waarin we met elkaar leven? Intimiteit is uiteraard allereerst bij jezelf naar binnen kijken, zien wat er in je leeft. Maar de beste manier om dat vervolgens te doorzien, is toch juist door die ander, die als een spiegel voor je is? Dus heb je elkaar wel degelijk ‘nodig’.

*Zucht* Ik kom hier dus niet uit. Jullie wel? 😉