Tijdens het lezen van het boek ‘Sex at Dawn’ door Christopher Ryan en Cacilda Jetha, raakte ik steeds meer overtuigd van de boodschap: monogamie is onnatuurlijk en ons opgelegd door de heersende orde. Schaamte en schuldgevoelens zijn natuurlijk prachtige middelen om mensen te dwingen tot overgave aan een economisch systeem dat is gebaseerd op schaarste. Terwijl we van nature juist overvloedig zijn, in alles, dus ook met seks. Prachtig vind ik het voorbeeld dat in het boek wordt gegeven over een volk dat zich de Mosuo noemt. Zij leven in de bergen rond Lugu Lake in China en houden er een familiesysteem op na waar wij nog wat van kunnen leren. Zij hebben bijvoorbeeld geen woorden voor moord, oorlog of verkrachting en leven relaxt en respectvol met elkaar terwijl ze absolute seksuele vrijheid en autonomie genieten voor zowel vrouwen als mannen.

Hoe werkt dat in de praktijk? Yang Erche Namu, een vrouw die daar leeft, publiceerde memoires en zegt daarin: ‘ Er worden bij ons geen beloftes uitgewisseld (zoals in een huwelijk) en er zijn geen verwachtingen rondom seksuele trouw. Er is geen bezit, we doen samen met alles.’ In de Mosuo taal bestaat geen woord voor echtgenoot of echtgenote, alleen het woord ‘azhu’ dat vriend betekent. De dames hebben er een hoge status en zodra een meisje volwassen wordt rond dertien, veertien jaar krijgt ze haar eigen kamer die zowel naar de binnenplaats als naar de buitenwereld opent. Het meisje heeft vanaf dan de volledige zeggenschap over wie haar kamer – de zogeheten bloemenkamer – binnen mag. Wil zij iedere nacht een andere lover hebben, dan is dat prima. Er wordt niet over geroddeld, er heerst strikte discretie en ieders privacy wordt gerespecteerd. Sterker nog: roddelen komt niet eens in deze mensen op, want dit is doodnormaal gedrag. Krijgt een vrouw een baby, dan weet men dus niet zeker wie de vader is. Dat is geen enkel punt, want alle kids worden toch altijd grootgebracht door familieleden en ieder ander in de gemeenschap die dat graag wil. Ieder kind is in ieder huis welkom en daarmee hebben alle kleintjes meerdere vaders en moeders. Ze zullen dus nooit opgroeien zonder liefdevolle zorg en aandacht. Wat een contrast met hoe het in onze samenleving gaat…

Iedere volwassene mag in de Mosuo-gemeenschap dus meerdere relaties tegelijk hebben, of dat nu voor langere tijd is of voor een nacht. Dit kan omdat er geen concept is over de toekomst: als de ene lover de deur uitstapt geldt de ‘relatie’ als verleden tijd, alleen het NU bestaat. Je kunt er uiteraard wel voor kiezen om de volgende avond weer met die ene man of vrouw te slapen, maar beloftes van trouw zijn bij de Mosuo een reden tot schaamte. Het impliceert namelijk dat je onderhandelt over seks en dat is not done, net als openlijk jaloers zijn. Dat laatste wordt zelfs gezien als een agressieve daad en een bedreiging voor de hele gemeenschap.

Het behoeft geen uitleg dat de Chinese regering niet blij is met deze ‘stam’ die bestaat uit ruim 56.000 mensen. Autoriteiten hebben lang geprobeerd om ze tot ‘normaal’ gedrag te dwingen, er werd zelfs geweld gebruikt. Gelukkig hadden deze acties geen blijvend effect, reisschrijfster Cynthia Barnes ging er in 2006 heen en vond de Mosuo lifestyle nog steeds intact. Zij schrijft: ‘Als ik denk aan mijn kindertijd en de bittere echtscheiding van mijn ouders, dan komt de samenleving van de Mosuo over als een Koninkrijk van Familie, terwijl er juist geen politieke, of kerkelijke ‘familiewaarden’ heersen. Bij hen bestaan geen ‘single moeders’, de Mosuo vrouwen hebben altijd de beschikking over een veilig thuis. Inclusief de vrijheid om seks te hebben, voor liefde of voor lust.

Wat ik in een vorige column over dit onderwerp ook al schreef, schrijf ik nu weer: als je bent opgevoed met het idee van monogamie – zoals wij in de Westerse wereld – is dit een totaal bedreigend scenario. Mensen reageren vaak heftig als ik alleen al over de inhoud van dit boek begin. Het komt simpelweg door onze conditionering, die je niet zomaar kunt uitvlakken. Net zoals je de Mosuo niet zult kunnen overtuigen van het nut van monogamie, kun je de meeste van ons niet overtuigen om seks voortaan wat losser te zien. We kunnen dat eenvoudigweg (nog) niet leven, onze systemen raken er totaal van van slag. Wat ik wel wil zeggen met deze column is dat er dus andere manieren van samenzijn zijn die mij in ieder geval ook interesseren. Het voelt voor mij net als reizen: je komt in een omgeving die totaal nieuw en vreemd voor je is en waarvan ik dan kan denken: ‘Wow, wat mooi! Ik wist niet dat het bestond’.

Namaste!