Door de jaren heen kwam de vraag met enige regelmaat voorbij. ‘Waarom wil jij geen kinderen?’ Ik vertelde dan mijn ‘verhalen’ over dat onderwerp: ‘Ik vind zoveel bevrediging in mijn werk dat een kind niet in mijn leven past. Een gezin stichten, het huisje-boompje-kindje-leven is niet het soort leven wat mij aantrekkelijk lijkt. Ik heb geen zin om mijn eigen behoeften en wensen op het tweede plan te zetten. Ik wil me ontwikkelen, maar niet als moeder. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil en daar voel ik me happy bij. Ik heb in een vorig leven vast heel veel kinderen gekregen, dus in dit leven mag ik me helemaal op mijzelf concentreren.’

Blablabla…

Mensen vertellen daarop dan hun eigen ‘verhalen’ en die klinken als: ‘Iedere vrouw krijgt ooit moedergevoelens, het is onnatuurlijk om ze niet te hebben. Je kunt geen natural woman zijn zonder te baren. Wacht maar tot je de juiste man vindt. Als je tot over je oren verliefd wordt, dan wil je opeens wel, dan ga je de hormonen voelen. Je mist wat. Straks zit je oud en grijs helemaal alleen en komt niemand je opzoeken in het bejaardenhuis’.

Blablabla…

Ik zie al die luchtverplaatsingen inmiddels voor wat ze zijn: verhaaltjes. In alle eerlijkheid: ik heb in het NU – het enige moment dat er ooit was en ooit zal zijn – nooit het gevoel gehad dat ik een kind zou willen. Het woord ‘willen’ voelt in dit verband ook niet goed. Zoiets komt. Of niet. Er valt niets te willen. Het leven is eigenlijk heel simpel. Dingen gebeuren. Of niet. En waarom? Wie weet! Je kunt jezelf helemaal gek maken met die vraag, en nog krijg je het antwoord niet. Het is ook eigenlijk niet interessant.

Het moedergevoel ken ik overigens goed. Behalve dat ik graag moeder over mijn drie katten (en mensen die ik lief vind), heb ik een jaar zeer intensief voor twee kinderen gezorgd, als au-pair was in de USA. Nicole was destijds vier en Michael vijf. Het waren twee knappe blondjes en ik werd vaak voor hun moeder versleten. Natuurlijk haalden ze soms ook het bloed onder mijn nagels vandaan. Daar zijn het kinderen voor. Maar ook in de omgang met hen waren er geen sterke ‘nee’ en geen sterke ‘ja’ gevoelens. Het was gewoon zoals het was. Ik deed ze in bad, ik speelde met ze, ik gaf ze eten, knuffelde met ze, stopte ze in bed en kleedde ze ’s ochtends aan, bracht ze naar ‘Kindergarten’ en ging met ze op vakantie. Ik deelde hun leven zes dagen per week, 24 uur per dag. En toen het jaar om was, plengden we wat traantjes en nam ik met een goed gevoel afscheid. Laatst had ik via LinkedIn nog contact met dat ‘kleine meisje’ Nicole. Ze is nu 28 jaar en studeert rechten. Ook haar broer is in zijn vaders voetstappen (jurist) gestapt en doet het goed. Fijn.

Toch voelde dat jaar vooral als een jaar ‘vrijaf’ voor mij. Ik had wat afstand nodig van mijn ouders, mijn vrienden en mijn leven in Nederland. Had het gevoel dat ik mijn richting moest bepalen zonder mensen nabij die me wilden beïnvloeden. Ver weg om eens diep naar binnen te kijken. Vanuit die stilte werd van alles geboren, maar geen kinderen (en ja, ik had daar ook lovers).

Wat er wel werd geboren waren schrijfsels. Als ik ’s avonds in mijn kamer zat, vloeide de inkt rijkelijk. Wat een fantasie, wat een verhalen, de Story is er niets bij. Ik merkte ook dat ik graag naar andermans verhalen luister. Naar die van kinderen, maar vooral ook naar die van volwassenen. De ouders van Michael en Nicole namen me al gauw in vertrouwen over hun lief en leed. En dat maak ik ook nu met andere mensen steeds weer – met veel plezier – mee.

De laatste jaren worden er ook nog andere dingen in mij geboren. Zo geniet ik nog intenser dan voorheen van de grootsheid van de natuur en van mijn eigen lichaam. Van de cellen die ik in mij voel bewegen. Van de verschuivingen in het gewaar zijn. Ik voel diepe, diepe blijdschap en ontroering om te leven. Om lief te hebben. En van het gevoel dat het leven zich door mij heen beweegt. Kortom, ik ben allang zwanger. Zwanger van liefde voor het leven.