Een simpel stoepje velde me gisteravond. Ik had het in het donker – en in mijn haast – niet opgemerkt, struikelde erover en terwijl ik op de grond viel, hoorde iets kraken in mijn enkel, die naar binnen toe dubbel sloeg. De pijn schoot er als een roestig kartelmes doorheen en ik hoorde mezelf kermen. De eerste paar minuten werd mijn aandacht zo door de stekende scheuten in beslag genomen dat ik ineengedoken alleen maar kon kreunen en heen en weer wiegen. Even later trok ik mijn schoen en sok uit en betastte de enkel zachtjes. Gelukkig, ik kon ‘m nog naar alle kanten toe bewegen, er waren waarschijnlijk geen botten gebroken of spieren gescheurd. Ondertussen kon ik echter nog steeds niet praten, mijn mond was vertrokken van de pijn en mijn vader, voor wiens deur het gebeurde, stond hulpeloos toe te kijken.

Opeens herinnerde ik me iets dat ik altijd tegen de mensen op mijn massagetafel zeg als ik pijnlijke plekjes masseer: ‘Niet weggaan van de pijn, volg mijn handen, ga naar de pijn toe en adem er erin, dan wordt het minder’. Mijn eigen advies ter harte nemend, ademde ik een paar keer rustig in en uit en liet de pijn in volle hevigheid toe. Als reactie begon mijn lichaam te trillen en ik begon te klappertanden – een natuurlijke reactie op pijn en schrik. Mijn zenuwstelsel ontlaadde zich, de shock ebde langzaam weg samen met het sidderen. Ik vroeg mijn vader om een koude, natte vaatdoek en ijsblokjes die ik erom bond om zwelling tegen te gaan en stond voorzichtig, ondersteund door pa, op. Mooi, ik kon ‘m belasten, het was dus inderdaad ‘slechts’ een kneuzing die ik nu heerlijk vertroetel terwijl hij klopt en bonkt en langzaamaan van kleur verandert.

Pijn: het is een sensatie die we allemaal liever uit de weg gaan. We willen geen pijn. Pijn is naar. Pijn is ongewenst. Door pijn kunnen we niet doen wat we willen doen. Dus doet de farmaceutische industrie goede zaken en raken mensen zelfs verslaafd aan pijnstillers. Hoofdpijn, spierpijn, menstruatiepijn, zenuwpijn: je kunt het zo gek niet bedenken of er zijn specifieke pijnstillers voor die je er snel vanaf ‘helpen’. Maar helpt het nu eigenlijk echt om pijn te verdringen? In mijn ervaring dus niet. Alles wat je weg duwt, gaat juist harder terug duwen. Waardoor het juist des te pijnlijker wordt en ook langer duurt. Je kunt dus eigenlijk zeggen dat het niet de pijn op zich is die zo onverdraaglijk is, maar onze weerstand ertegen.

In eerste instantie klinkt het misschien gek, maar je kunt pijn in plaats van ‘m te willen vermijden, ook welkom heten. Ga na wat hij je wil zeggen. Pijn werkt als een waarschuwingsfunctie van het lichaam: aan pijn gaat vaak het feit vooraf dat je iets doet wat niet goed voor je is. In mijn geval was het haast, ik had nog zoveel te doen… Vervolgens remde het leven me automatisch af, letterlijk door mijn enkel lam te leggen waardoor lopen, laat staan snél lopen, even gewoon niet gaat. Het lichaam zegt: rust, relax, even pas op de plaats. In plaats van weglopen van dat ‘nare’ pijnlijke gevoel, ga ik er – zodra de pijn om aandacht vraagt – naartoe en voel hem, in al zijn stekende, bonkende glorie. Ik leg mijn handen om de enkel heen en stuur goede vibes naar de gekneusde spieren en weefsels. Mooi eigenlijk, pijn. Ik verheug me al op al die kleuren die mijn dikke enkel straks gaan sieren. Eerst wordt het blauw, dan groen, dan geel. Prachtig!