Afgelopen week was het weer Internationale Vrouwendag. Ieder jaar wordt er op 8 maart extra aandacht besteed aan emancipatie. Dit gegeven maakt bij mij altijd zeer dubbele gevoelens los. Uiteraard is het waar dat vrouwen en hun eigen unieke eigenschappen – verzorgend, ontvankelijk, delend, emotioneel, alziend, creërend, passioneel, communicatief, op de groep gericht, veelzijdig – decennialang zijn onderdrukt. Het patriarchale regeerde en veel vrouwen werden op brute wijze monddood gemaakt. Het accent lag op het mannelijke, het denkende ego, ambitie, gedrevenheid, prestatie, competitie en het najagen van status. Het was de wereld waarin luxe spullen het hoogste goed zijn, waarin de banken de macht hadden en waarin ‘groei’ aan de macht was. Maar die nu gelukkig aan alle kanten aan het afbrokkelen is. Daarmee komt ruimte voor het matriarchale, de natuurlijke balans wordt hersteld. Dit gegeven staat nog in de kinderschoenen en we moeten er met z’n allen aan wennen. De onderdrukking zit bij ons vrouwen vaak zo ingebakken dat we het normaal zijn gaan vinden dat we zo’n 20% minder verdienen dan mannen in dezelfde functie en dat we als het ‘zwakke’ geslacht worden weggezet.

Vaak wordt de schuld van alle onderdrukking toegeschreven aan mannen. Maar laten we vooral de hand in eigen boezem te steken, want daar valt nog veel eer te behalen. Bijvoorbeeld door elkaar te steunen. Op de Cosmo-redactie riepen we het altijd al: ‘Women Unite!’ Ik kom nog véél te vaak vrouwen tegen die elkaar – vaak achter elkaars rug om – het licht in de ogen niet gunnen, elkaar kleineren en over elkaar roddelen. Vanuit een gigantisch minderwaardigheidscomplex en jaloezie wordt gemeen uitgehaald naar sexegenoten. Vrouwen zijn – heel mannelijk – in competitietermen gaan denken en daarin is er altijd een die beter, mooier of slimmer dan wijzelf. Kijk maar naar al die modellenwedstrijden op televisie. Maar zou een Iris ooit tegen een Margriet zeggen: mijn blaadjes zijn mooier en beter dan die van jou? Mensen met elkaar vergelijken is nonsens! We zijn namelijk allemaal bijzonder en hebben allemaal onze eigen speciale kwaliteiten waarmee we allemaal ons unieke stukje zelf toevoegen aan het leven. Laten we dat gegeven vooral vieren en elkaar aanmoedigen om te stralen en schitteren.

Daarnaast is het wat mij betreft belangrijk om de man niet in de schaduw te zetten. De golf van emancipatie heeft, behalve goede dingen, ook voortgebracht dat de natuurlijke polariteit tussen de seksen aan het vervagen is waardoor de hartstocht wegebt. Vrouwen die ik hoor klagen over hun man, zijn ook de stoere vrouwen die alles zelf willen doen. Ze denken heel mannelijk dat ze alles beter kunnen en beter doen. Ergens vinden ze hem maar lastig. ‘We hebben die man niet nodig’ hoor je dan. En dat moet er dan bij die mannen te pas en te onpas ingewreven worden. Zelfs in bed mogen ze niet meer presteren, want daar is Tarzan de Vibrator heer en meester. Geen wonder dat de mannen nukkig worden en liever met hun maten in de kroeg zitten dan bij zo’n Kenau thuis. Geef hem dus de ruimte om zichzelf en dus mannelijk te zijn. Laat hem dat IKEA-kastje in elkaar schroeven, al doe jij dat tien keer sneller (omdat jij de gebruiksaanwijzing wel leest). Laat hem die bos bloemen voor je kopen, de deur voor je open houden en dat diner voor je betalen. Gooi je vibrator in de vuilnisbak en leer hem je pleasen. Hij doet het graag! Daarmee geef je jezelf ook de ruimte om vrouwelijk te zijn waardoor de balans in relaties – en in de wereld – vanzelf wordt hersteld.

Deze column is ook te lezen op de site van the Life Foundation.

Tot slot nog een mooie uitspraak van een wijze dame:

Namaste!