Toeval bestaat niet

Synchroniteit is het gegeven dat niets zomaar gebeurt. Een van mijn spirituele leraren Isaac Shapiro zegt hierover: ‘The Universe doesn’t make mistakes’. En een mooi boekje hierover staat al jaren bij de favorieten in mijn kast en heet ‘Als God Knipoogt – moet je wel omhoog kijken’ en is geschreven door Squire Rushnell. Hij noemt toevalligheden ‘een reeks gebeurtenissen die op toeval berusten maar die gepland of afgesproken lijken’. En een ‘knipoog van God’ is in dit verband een persoonlijk teken of boodschap van de hogere macht, meestal maar niet altijd, in de vorm van toevalligheden. Wat mij betreft zijn ’toevalligheden’ – het valt je toe – een soort wegwijzers. Gebeurtenissen, mensen, dingen komen op je pad om je te herinneren aan je eigen levenspad.

Als ik terug kijk op ’t mijne tot nu toe, dan zie ik dat alle belangrijke gebeurtenissen op het gebied van werk bijvoorbeeld heel moeiteloos verliepen. Waar mijn ouders zich, toen ik puberde, druk maakten over wat er toch in Godesnaam van mijn feest vierende, rokende en harde muziek draaiende persoontje terecht moest komen. En me constant probeerden te overtuigen dat ik ‘goede cijfers’ moest halen en een ‘beroepskeuze’ moest maken, daar liet ik mezelf van nature drijven in onwetendheid. Het nut van toekomstplannen ontging me volkomen. Dat leek me veel te bedacht, het voelde niet goed en een kant kiezen – een vakkenpakket bijvoorbeeld – benauwde mij. Wat ik ‘later’ zou gaan doen, dat zou de tijd wel uitwijzen.

Om rust te vinden, weg van ouders, vrienden en het ‘normale gangetje’ besloot ik na de HAVO en Schoevers (keuzes van het hoofd) een jaartje naar Amerika te verhuizen. Daar kreeg ik niet alleen nog meer zelfvertrouwen om mijn eigen pad te bewandelen, maar – naast het au-pair werk bij een gezin – ook de rust om in contact met mezelf te komen. Al gauw schreef ik dagelijks lange brieven aan vrienden en vriendinnen in Nederland en hield en dagboek bij. Moeiteloos. Met veel plezier. Dat was geen toeval, maar een zeer heldere indicatie van wat ik ‘later’ zou gaan doen.

Terug uit de VS kwam ik ’toevallig’ een advertentie tegen waarin om ‘leerlingjournalisten’ werd gevraagd door weekblad Story (ja, lach maar even) en ik gaf meteen respons. Niemand die me daartoe aan hoefde te zetten, niemand die me moest overtuigen. Ik wist het gewoon: dat was mijn baan. Ik werd aangenomen en had het er zeven jaar naar mijn zin, leerde veel, mocht voor het werk naar allerlei feestjes en premières en deed gigantisch veel contacten op. Een van die contacten was Patty Harpenau. Patty was in die tijd – eind tachtiger, begin negentiger jaren – een behoorlijk succesvolle kunstenares. Haar fantasierijke doeken uitgevoerd in felle kleuren en met veel dieren stemden me vrolijk. Ze zou later in een andere hoedanigheid in mijn leven verschijnen.

Ondertussen kwam ik weer een geschreven advertentie tegen die me bij mijn tweede baan bracht: redacteur bij Cosmopolitan waardoor mijn wereld nog groter werd. Ik was ‘chef Reizen’, trok acht jaar lang de wereld over met mijn notitieblokje en camera en schreef allerlei ook nog eens moois over persoonlijke ontwikkeling (Cosmo was in die tijd nog veel meer gericht op PO), relaties, seks en psyche. Ook hier had ik een supertijd, genoot van de band met mijn – veelal vrouwelijke – collega’s en deed wederom enorm veel contacten en ervaringen op. Werken was – en is – voor mij altijd een feestje geweest.

Ook over mijn derde ‘baan’ hoefde ik niet na te denken, de inspiratie kwam weer via geschreven taal: een artikel dat ik schreef over onderneemsters. Mijn ouders maakten zich vreselijk zorgen toen ik besloot om mijn geld voortaan als freelance-redacteur te gaan verdienen en een eigen bedrijfje op te richten. Wat als ik geen opdrachten zou krijgen? Niet genoeg zou verdienen? Mijn geliefde huis zou moeten verkopen? Inmiddels zijn we zeven jaar verder en ik sta er dagelijks bij stil hoe moeiteloos mijn leven verloopt. Ja, ook ik heb me wel eens zorgen gemaakt over de crisis. En ja, er waren tijden dat ik dacht: ‘Oeps… deze maand niet zoveel verdiend’. Maar de gedachte dat alles is zoals het moet zijn, hield mij altijd op de been. Gewoon blijven doen wat ik leuk vind en waarin ik (dus) ook goed in ben. Het is een soort mantra geworden en iets wat ik vaak zeg tegen anderen, die het even niet meer zien. Doe nou gewoon wat je ECHT leuk vindt…

Ondertussen werk ik regelmatig met mensen die wat ontspanning zoeken, ik geef ze heerlijke massages met geurige oliën en omdat je op zo’n moment heel erg in elkaars energieveld zit, vertellen ze me vaak hun grote en kleine zorgen. Voor mij geen moeite om ernaar te luisteren, ik vind het zelfs leuk en vaak zitten ze met zeer herkenbare ‘problemen’. Toch dacht ik wel eens: ‘Eigenlijk kan ik nu alleen maar respons geven vanuit mijn eigen ervaring, vertellen hoe iets op mij overkomt’. Waarbij ik me soms een beetje hulpeloos voelde. Want onderbouwen waarom ik dan bepaalde vragen stelde en soms ook dingen ‘adviseerde’ tja… het ging volkomen intuïtief.

Nu ontving ik al een tijdlang de nieuwsbrieven van Patty Harpenau en haar ‘Life Foundation’. Patty had inmiddels een groot aantal boeken geschreven waarvan vooral het boekje ‘Wat zou liefde doen?’ indruk op mij maakte. Ze schreef hierin dat ze zichzelf deze vraag altijd stelt als ze voor een dilemma staat. En dat je dan eigelijk altijd het ‘juiste’ antwoord krijgt. Ik wist ook dat Patty bij Deepak Chopra – iemand die ik bewonder – was ‘opgeleid’. Toen het aanbod van Patty’s Lifecoach Training in mijn mailbox plopte, voelde ik weer die bekende beweging. Alsof er iets JA in me zei. Ik hoefde er niet over na te denken, ik schreef me gewoon in. Punt. Gelijkgestemde energie trekt aan, je voelt gewoon dat het klopt.

Mijn intuïtieve kant krijgt nu via Patty de nodige armen, benen, handen en voeten. Zodat ik mensen die bij me komen met vragen ook vanuit een onderbouwd weten kan helpen. Wat ik door wil geven is vertrouwen. We doen er namelijk ontzettend moeilijk over (het denken), maar het nemen van beslissingen is eigenlijk erg gemakkelijk. Je kunt het niet verkeerd doen. Goed en fout bestaan niet, als je maar op je gevoel – op je eigen innerlijk weten, je eigen kompas – af gaat. Het denkproces kun je daarbij zien als een hulpje voor de praktische dingen, voor de boodschappenlijstjes. Meer niet. Beslissingen nemen is, als je niet gehinderd wordt door het denken, heel simpel: vind je iets leuk? Dan doe je het automatisch al. Vind je iets niet leuk? Dan doe je het niet. Meer is het niet.
Om goed te kunnen voelen wat je wel en niet leuk vindt, heb je wel rust nodig. En die vind je door meditatie. Door diep in jezelf af te dalen doorzie je al je haken en ogen en denkpatronen. Zet die tv en dat mobieltje dus vooral uit en ga er rustig voor zitten. Ik wens je veel plezier!

Tags: , , , , , , , , , , , , ,

2 Responses to “Toeval bestaat niet”

  1. Leonie8 augustus 2013 at 19:45 #

    Mooi geschreven. En goed hoe je luistert naar je hart en gevoel en zo de wegen bewandeld die jou en daardoor anderen zoveel geven.

  2. Astrid10 augustus 2013 at 07:02 #

    Wat ben je een heerlijk mens, Zo blij dat ik je heb leren kennen. Ik leer zo veel van je.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.