Op retraite bij Isaac Shapiro
Dit artikel is eerder gepubliceerd in De Betere Wereld.
Door Viola Robbemondt – ©House of TXT
Net als veel Nederlanders gedraag ik me als een spirituele nomade. Als new-ager (nee, die naam heeft voor mij geen negatieve lading) ‘snoep’ ik hier en daar van verschillende religies en alleen wat me aanspreekt, integreer ik in mijn leven. Dit graasgedrag is een logisch gevolg van de afbrokkeling van de traditionele religieuze instituten. Het accent ligt steeds minder op door groepen beleden geloofswaarheden, maar meer op persoonlijke beleving. Zo ‘doe’ ik eens een bezinningsweekend in een klooster, pak die Matthäus Passion mee, ga bij wijze van relaxvakantie op yogaretraite in India en ‘vreet’ de boeken van Deepak Chopra en Eckhart Tolle.
Zodoende kom ik terecht op een stilte retraite die de Australische ‘goeroe’ Isaac Shapiro en zijn partner Meike jaarlijks geven in Centrum Venwoude, in Lage Vuursche.
Isaac Shapiro (59) werd geboren in Johannesburg, Zuid Afrika en in de U.S.A. opgeleid als therapeut. In 1991 ontmoette hij de mystieke Sri Poonjaji (een volgeling van Ramana Maharshi) in Lucknow, India. Deze mysticus, die ook liefdevol Papaji wordt genoemd, stuurde Isaac een paar jaar later de wereld in om zijn wijsheid met de mensen te delen. Sindsdien geeft Isaac, die tegenwoordig in Australië woont, op allerlei plaatsen ter wereld satsangs (uit het Sanskriet, sat = waarheid, sanga = gezelschap) en stille retraites.
Tijdens de bijeenkomsten in Venwoude leer ik dat Isaacs wijsheid in eerste instantie bestaat uit de oude Indiase leer van de Advaita Vedanta (de leer van de non-dualiteit), die Isaac combineert met een vleugje neurofysiologie, een snufje kwantumfysica en een fikse dosis begrip van hoe de menselijke geest werkt. In satsang wordt iedereen uitgenodigd om vragen te stellen. Maar met de rustige, humoristische en open antwoorden van Isaac is iets ‘vreemds’ aan de hand. Hij geeft namelijk niet echt antwoord, maar neemt in feite slechts je vraag weg. En daarmee de onrust. Waar bij aanvang van de retraite allerlei kwesties door mijn hoofd spoken, van ‘Wat doen we hier in hemelsnaam’ tot ‘Hoe ga ik liefdevoller om met mijn partner’, daar val ik na een middag in gezelschap van Isaac volkomen stil. En kan ik me niet eens meer herinneren wat ik nu zo dringend aan hem wilde vragen. Of wat ik nu eigenlijk wilde ‘fixen’ in mijn leven. Er is niets ‘verkeerd’! Er blijft een soort leegte achter die heel licht en vrij aanvoelt. En ik besef dat mijn leven daadwerkelijk ongecompliceerd is.
Volgens Isaac heeft dit alles te maken met leven in het NU. Hij zegt: “Dit moment is alles wat we hebben. De wereld, tijd, ruimte, onze eigen lichamen, gevoelens, emoties en alle andere mensen zijn slechts ervaringen voor ons. Onze wereld is als een wit filmdoek waarop wij zelf onze eigen persoonlijke film projecteren. Ieders ervaring is weer anders ‘gekleurd’, je ziet slechts hetgeen waarop je focus ligt. En er is geen goed en fout.”
Regelmatig wijst Isaac erop dat we teveel verslingerd zijn geraakt aan ons intellect en ons denken. Isaac: “Denken is fantastisch als je een auto moet repareren of koekjes wilt bakken. Maar in de praktijk leidt het vaak tot stress en weerstand. Het denkbeeld dat je van alles moet en wilt, je eigen gedachten gelooft, veroorzaakt de illusie van afgescheidenheid. De werkelijkheid is dat alles één is en dat alles uiteindelijk vanzelf gebeurt. Ook gedachten en gevoelens komen en gaan vanzelf. Neem ze gewoon waar, nodig ze als het ware uit om erbij te komen zitten. Oók de ervaringen die je als ‘naar’ ervaart. En je merkt dat ze ook uit zichzelf weer verdwijnen.”
Tijdens de retraiteweek maak ik – zonder te spreken – kennis met een bont gezelschap van mensen. Het sociale ‘gebrabbel’ valt weg. Waar mijn gedachten de eerste dagen worden beheerst door flarden als: ‘Goh, lekker ding, wat zou hij voor werk doen? En: ‘Hoe oud zou zij zijn?’ daar ervaar ik steeds meer een eenheidsgevoel met iedereen. Jong, oud, dik, dun, mooi, lelijk, succesvol, arm: alle labels vallen weg als je elkaar ‘ontmoet’ in elkaars ogen. Ik ken de verhalen van deze mensen niet, maar het gevoel van verbondenheid ontroert me. Klinkt zweverig? Ja, welkom in lalaland! Toch vind ik het allemaal best, want het effect van deze week is groot. Ik kan beter naar mensen luisteren zonder meteen te oordelen. Ben niet meer zo bang voor veranderingen en buig soepeler mee met wat het leven me brengt. Waardoor ik me in iedere situatie kan ontspannen. Raakt mijn hoofd weer vol? Dan denk ik aan Isaacs woorden en weet: alles is oké. Altijd.
Meer info over de retraites van Isaac Shapiro vind je hier.
Het lukt je goed te beschrijven wat er voor je in de retraite gebeurd!
Herkenning en herinnering;
en..al lezend word ik wat ‘leger ‘! dank je
ps : Isaac op die foto alleen ook een lekker ding he!
Dank je Joke! En gefeliciteerd met het eerste comment op dit nieuwe weblog 🙂 (Heb je de link over je stiltewandelingen gezien?)
Hihi! Bij mij ook 🙂 (leger).
Gefeliciteerd met je nieuwe blog!